Actrice Natali Broods (geb. 1976) is al jaren een Vlaamse topactrice bij uitstek. Haar oeuvre omvat een overvloed aan sterke rollen en oerdegelijke vertolkingen waar ze keer op keer demonstreert hoe ze feilloos en vlekkeloos op het hoogste niveau een ruime waaier aan personages tot leven brengt.

Sinds haar indrukwekkende filmdebuut in “S.” (1998), waarin ze een meisje speelde in een zeer disfunctioneel gezin dat haar leven niet in goede banen kon leiden, volgde een aaneenschakeling van heel interessante films waaronder “Any Way the Wind Blows” (2003) van Tom Barman; het alom geprezen “De helaasheid der dingen” (2009); “Swooni” (2011), een drama dat zich afspeelt in een luxueus Brussels hotel;  “Waste Land” (2014), een psychologische thriller over een stad en een man in crisis tijdens de zwangerschap van zijn vrouw; “Galloping Mind” (2015), over een tweeling die na de geboorte van elkaar wordt geschieden en na twaalf jaar wordt herenigd, en “Façades” (2017) waarin haar personage intrekt bij haar dementerende vader (rol voor Johan Leysen) om voor hem te zorgen. Maar ze schitterde evenzeer in kleine karakterrollen, in films als “Home” (2016, als de lerares), “My First Highway” (2016, als de moeder), of “Cleo” (2019) over de lotgevallen van een 17-jarig meisje dat een verkeersongeluk overleeft waarin haar ouders om het leven komen.

Het lijkt allemaal erg zwaarmoedig—en dat is het ook—maar er is voor alle duidelijkheid een talent als Natali Broods nodig om hier de schouders onder te zetten en het gewicht van zulke ambitieuze projecten mee te dragen. En deze uiterst beknopte bio is dan nog ver van volledig. Haar glansrollen in TV-series als “Tabula Rasa” (2017), “De Infiltrant” (2018), “Over Water” (2018-2020) en “Déjà Vu” (2022), en haar aandeel in shorts als “Exit” (2005) met Matthias Schoenaerts, “Afterday” (2009) van Nico Leunen, “The Fall” (2013) met Geert Van Rampelberg, of “Een verkeerde toekomst” (2019) met Jan Decleir en geregisseerd door Michaël R. Roskam, zijn alle van zulk een hoog en weergaloos kaliber, dat je haar kan bestempelen als één van de top leading ladies van de Vlaamse theater-, televisie- en filmwereld. Want, oh ja, als theateractrice met een lange staat van dienst is ze verbonden aan De Hoe, een ‘intergenerationele, interstedelijke theaterspeel- en werkplaats met een thuisbasis in Antwerpen en Gent,’ zoals het op de website van het theatergezelschap staat omschreven. Ook achter de schermen is ze een onmisbare schakel in de werking van De Hoe—wat staat voor Het Onaf Ensemble.

Maar goed, long story short, voor het Filmfestival Oostende dat doorgaat van 27 januari t.e.m. 4 februari, is Natali Broods de Master van het Festival en snijdt ze met een eigen selectie van tien films het thema family dynamics aan. De films, afkomstig uit de afgelopen halve eeuw bijna, zijn, in chronologische volgorde, “A Woman Under the Influence” (1974), “Funny Games” (1997, de oorspronkelijke versie), “Festen” (1998), “Melancholia” (2010), “Toni Erdmann” (2016), “Home” (2016), “The Killing of a Sacred Deer” (2017), “Queen of Hearts” (2019), “The Nest” (2020) en “Murina” (2021).

Het Filmfestival Oostende is haar overigens niet vreemd, aangezien het haar jaren geleden al in de armen heeft gesloten; sinds 2010 werd ze er in totaal zeven keer genomineerd voor een Ensor, en twee keer werd ze bekroond met het beeldje, als Beste Actrice in een Bijrol met “Galloping Mind” (2015), en als Beste Actrice in “Façades” (2017).

Tijdens de persvoorstelling van het FFO in Kinepolis Oostende nam ze zelf het woord en lichtte ze als Master van het Festival haar thema toe.

‘Ik moest niet lang nadenken over dit thema. Toen ik nog op de toneelschool zat en keek welke film ik die avond of die week wilde zien—toen had ik nog veel tijd om films te zien—greep ik altijd terug naar films die iets vertelden over family dynamics. Ik werd er als een magneet naartoe getrokken, denk ik. Het is een onuitputtelijk thema, zoals men ook over de liefde als sinds de mythologie aan het exploreren is wat een gezin kan betekenen. Iedereen is ermee vertrouwd om een constructie te hebben waar iedereen zijn drijfveren, ambities, frustraties en kwetsuren heeft, en waar je met mekaar samenleeft en er het beste van moet maken. Toen ik de films in mijn lijst op een rijtje zette, kwam ik tot het besef dat ze meestal de middenklasse belichten waar het goed gaat; de personages hebben mekaar, ze hebben een goeie job, iedereen is gezond, en ze hebben een fijn leven. En dan wordt het verstoord: ofwel is er een sterfgeval in de familie, of komt er een geheim naar boven, of iemand van buitenaf beslist om er eens goed aan te rammelen. Dat is bijvoorbeeld heel duidelijk in “Funny Games” [1997] waar twee jongens zich vervelen en aankloppen aan een zomerhuis bij mensen die echt alles hebben, en uit verveling die mensen beginnen te pesten. “Funny Games” is een thriller, maar je kan binnenin die family dymanics verschillende richtingen uitgaan; “Toni Erdmann” [2016] is in dezelfde context een komedie, en dan heb je ook psychologische drama’s zoals “Festen,” misschien wel hét voorbeeld van het thema. In die film gaat alles goed wanneer een gezin samenkomt om de vader zijn zestigste verjaardag te vieren. Er waren vier kinderen; één van hen, een dochter, heeft zelfmoord gepleegd. De overige kinderen hebben hun partner en hun kinderen en vrienden meegebracht om in een kasteel de verjaardag van de vader te vieren. Tot één van de kinderen beslist om de vader te laten kiezen uit twee enveloppen, en hij kiest de enveloppe met een geheim waarin staat dat hij de kinderen heeft misbruikt, wat meteen de reden is waarom de dochter zelfmoord heeft gepleegd. Het zijn allemaal films waar je niet onbewogen bij blijft. Als je de familiesituaties uitzoomt, zie je een maatschappij waar het moeilijk is om het met mekaar uit te zoeken. Zoom je in, dan kun je al de worstelingen beter zien.’

Als Master van het Filmfestival Oostende maakt Natali Broods ook deel uit van het Meet the Masters-concept; op 31 januari a.s. gaat ze met Anke Brouwers dieper in op “A Streetcar Named Desire” (1951) van regisseur Elia Kazan. Eerder kwamen in deze serie o.m. regisseurs Terrence Malick (toegelicht door Barbara Sarafian) en Agnès Varda (met Dorothée Van den Berghe) aan bod.

En tijdens het slotevent van het FFO wordt Natali Broods haar nieuwste project voorgesteld. Dat wordt de Belgisch-Nederlandse co-productie “Arcadia,” een near-fiction TV-reeks over een nieuwe samenleving. De buitenopnamen vonden plaats in België, Nederland, Frankrijk en Duitsland, en in Vilvoorde werd een gigantische set opgebouwd. Het budget bedroeg meer dan één miljoen euro per aflevering, ongezien in Vlaanderen.

De belangrijkste rollen in “Arcadia” worden gespeeld door o.m. Natali Broods, Lynn Van Royen, Gène Bervoets, Wim Opbrouck en Abigail Abraham. In de reeks wordt een nieuwe en apocalyptische samenleving geportretteerd wanneer na een vernietigende ramp een burgerscore wordt ingevoerd: met een puntensysteem wordt goed gedrag beloond en zij die zich niet aan de regels houden, worden verbannen.

“Arcadia” is op vrijdagavond 3 februari de afsluiter van het FFO, in het bijzijn van de voltallige cast. De reeks is in het voorjaar te zien op Eén en via VRT MAX. Andermaal een ambitieus en grootschalig project om naar uit te kijken, en niet te verwonderen dat men ook hier een beroep heeft gedaan op Natali Broods.

Tijdens de persdag van het Filmfestival Oostende werd met haar volgend gesprek opgetekend, in het kader van het thema dat ze behandelt en de tien films die ze daaraan koppelt. De programmatie met exacte data van haar films is hier terug te vinden.

Je keuze van family dynamics lijkt me heel boeiend. Is het misschien ingegeven vanuit je standpunt als moeder?

Sinds ik moeder ben, zijn er wel een aantal gevoeligheden die meer aan de oppervlakte komen. Je bent gevoeliger aan de wereld omdat er met je kinderen een ongelooflijk zwakke plek bijkomt. Maar het thema heeft me altijd wel geboeid. Ik woonde vroeger vlak bij de Cartoon’s [Antwerpse bioscoop] en vijf minuten voordat de films begonnen, ging ik kijken of er zo’n film werd vertoond. Nu begrijp ik dat. Toen besefte ik dat niet, maar nu wel. Dus het heeft me altijd geïnteresseerd. De dynamieken die je niet ziet en die je niet kan pakken, die fascineren mij. Als ik dan naar mijn lijstje kijk, de personages hebben het goed, en dan gebeurt er iets. Als ze het goed hebben, dan is die val dieper wanneer er iets gebeurt. “The Killing of a Sacred Deer” is daar een goed voorbeeld van; de twee hoofdpersonages zijn dokters, ze hebben alles, maar ze voelen precies niets. Ze leven maar door, en dan komt dat kind wraak nemen op de dood van zijn vader.

Was het gemakkelijk om je tot tien films te beperken?

Ja, het is zelfs goed dat het er maar tien zijn, want je kan er films aan blijven toevoegen. De meeste films had ik vrij snel, en toen dacht ik, ‘Moet ik er eerst niet beter over nadenken? Want misschien ga ik volgende week die of die film kiezen.’ Het enige dat Peter [Peter Craeymeersch, festivaldirecteur] zei, was om er misschien een oudere film aan toe te voegen, en dat heb ik ook gedaan. Die was ik even vergeten, terwijl ik er wel een heel grote fan van ben.

Als je dan over oudere films praat, kom je in het kader van het Festival terecht bij Elia Kazan. Was het jouw keuze om “A Streetcar Named Desire” te bespreken bij Meet the Masters?

Ik weet niet meer precies hoe het kwam, maar op een bepaald moment werden er mails heen en weer verstuurd, en toen dacht ik, ‘Zouden we niet “Last Tango in Paris” [1972] nemen?’ Die film is in deze tijd àlles wat niet mag, maar het is wel een goede film. Er zijn vreselijke dingen gebeurd met die actrice [Maria Schneider, 1952-2011], maar als je dat kadert, dan moeten we nog altijd naar die films kunnen blijven kijken, vind ik. Uiteindelijk hadden ze me Kazan voorgesteld, en ik heb daar ja op gezegd, ook omdat ik “A Streetcar Named Desire” ken van theater. Ik heb het stuk gezien; het was toen geregisseerd door Ivo Van Hove—ik leg vaak de link tussen theater en film. Ik vind het leuk om over die oudere films te praten; ook in het gesprek met Anke Brouwers wordt dat gekaderd omdat er een heel toxisch man-beeld wordt opgehangen.

Heb je ooit gespeeld in “A Streetcar Named Desire”?

Nee. Ik denk dat ik wel eens een scène heb gespeeld, gewoon om te repeteren.

Het is wel belangrijk om ervoor te zorgen dat die oude films, hun regisseurs en ook de acteurs van toen, in de belangstelling blijven staan zodat ze niet vergeten worden.

We gaan met Compagnie De Hoe een grote voorstelling maken rond John Cassavetes, en je stelt dan meteen vast dat de jeugd hem niet meer kent. Hoe snel zoiets gaat, hé, en hoe vergankelijk het allemaal is—ook met film.

Je spreekt nu over een nieuwe voorstelling met De Hoe. Misschien zijn er ook nog opnamen gepland in de nabije toekomst. Was het gemakkelijk om je tien dagen beschikbaar te houden voor het Festival?

Ik wist het al een tijd vooraf. Peter had het me maanden geleden al gevraagd. Dus het is me gelukt om die periode vrij te houden. En ik wilde dat ook, want je zal dan zien dat het vaak niet in je planning past. Maar gelukkig, ik kan hier tien dagen zijn, zonder met iets anders bezig te moeten zijn. We gaan ook een voorstelling in het Frans spelen; die kan ik dan overdag instuderen, zodat ik niet ergens anders naartoe moet.

Toen we mekaar voor het eerst spraken, was je jurylid tijdens het Brussels Film Festival in 2016. Je hebt op die korte tijd weer een enorm parcours afgelegd.

Ik ben daar ontzettend blij mee. Maar anderzijds, als ik terugdenk aan mijn eerste films, veel mensen kennen die niet. Alles is zó vluchtig; mensen herinneren zich “Tabula Rasa” [2017], “Over Water” [2018-2020] en “Déjà Vu” [2021], maar ga je verder terug? Nee hoor. Maar pas op, ik ben héél blij met m’n palmares en wat ik voor theater heb kunnen doen. En al de keuzes die ik kan maken… ik moet nooit denken, ‘Ik zal het maar doen, maar ik wil het eigenlijk niet.’ En ook de rollen zelf, zoals in “Déjà Vu,” wat ik daarin allemaal kon spelen… Dat zijn rollen met vlees aan, die wil ik graag blijven spelen. Maar het verbaast me wel hoe vluchtig het allemaal is.

Tot slot, in welke mate speelt je bekendheid je parten? Kun je nog gemakkelijk boodschappen doen?

Zeker! Als je jaar in jaar uit altijd op TV komt, ook in entertainmentprogramma’s of talkshows, en je onderhoudt dat heel lang, dan wordt dat moeilijker. Maar ik ben geregeld ook helemaal wég, of ik zie er weer helemaal anders uit. En ik moet echt zeggen, wanneer mensen me op straat aanspreken, is dat met heel veel respect en op een heel fijne manier.

Filmfestival Oostende,
22 december 2022

FILMS

S. (1998) DIR – SCR Guido Hendrickx PROD Luc Reynaert CAM Jan Vancaillie MUS Patrick Riguelle ED Ewin Ruckaert MUS Patrick Riguelle CAST Natali Broods (S.), Isnel de Silveira, Katelijne Dame, Josse De Pauw, Jan Decleir, Jurgen Delnaet, Inge Paulussen, Valentijn Dhaenens, Dora Van der Groen, Kristine Van Pellecom

ANY WAY THE WIND BLOWS (2003) DIR – SCR – MUS Tom Barman PROD Alex Stockman, Kat Camerlynck CAM Renaat Lambeets ED Els Voorpoels CAST Frank Vercruyssen, Diane De Belder, Eric Kloeck, Natali Broods (Natalie), Matthias Schoenaerts, Dirk Roothooft, Jonas Boel, Sam Louwyck, Frank Focketyn, Jan Van Looveren, Johan Heldenbergh, Guido Hendrickx, Ben Segers

10 JAAR “LEUVEN KORT” (2004) DIR Vincent Bal, Dirk Beliën, Lars Damoiseaux, Hans Herbots, Evelien Hoedekie, Daniël Lambrechts, Erik Lamens, Koen Mortier, Wouter Sel, Reinout Swinnen, Patrice Troye, Fien Troch, Lieven Van Baelen, Dorothée Van Den Berghe, Pieter Van Hees, Hilde Van Mieghem, Christophe Van Rompaey, Joël Vanhoebrouck, Brecht Vanhoenacker, Jakob Verbruggen, Willem Wallyn CAST Frank Vercruyssen, Damiaan De Schrijver, Peter Van den Begin, Veerle Dobbelaere, Dimitri Leue, Jenny Tanghe, Gene Bervoets, Frank Focketyn, Fred Van Kuyck, Hilde Van Mieghem, Dirk Roofthooft, Els Dottermans, Stany Crets, Natali Broods, Sam Louwyck, Tom Van Dyck, Kader Gurbüz, Bert André, Ianka Fleerackers, Pieter Embrechts, Nand Buyl

EEN ANDER ZIJN GELUK (2005) DIR – SCR Fien Troch PROD Antonio Lombardo CAM Frank Van den Eeden MUS Peter Van Laerhoven ED Nico Leunen MUS Peter Van Laerhoven CAST Ina Geerts, Johanna ter Steege, Johan Leysen, Natali Broods (Gerda), Elmo Mistlaen, Peter Van den Begin, Josse De Pauw, Viviane de Muynck, Geert Van Rampelberg, Jan Decleir

DE HELAASHEID DER DINGEN (2009) DIR Felix van Groeningen PROD Dirk Impens SCR Felix van Groeningen, Christophe Dirickx (boek “De helaasheid der dingen” [2006] van Dimitri Verhulst) CAM Ruben Impens MUS Jef Neve ED Nico Leunen MUS Jef Neve CAST Valentijn Dhaenens, Kenneth Vanbaeden, Koen De Graeve, Wouter Hendrickx, Johan Heldenbergh, Bert Haelvoet, Gilda De Bal, Natali Broods (Rosie), Pauline Grossen, Charlotte Vandermeersch, Steven Van Herreweghe, Tom Audenaert

SWOONI (2011) DIR Kaat Beels PROD Peter Bouckaert SCR Michel Sabbe, Annelies Verbeke CAM Frank Van den Eeden ED Philippe Ravoet MUS Wim De Wilde CAST Geert Van Rampelberg, Sara de Roo, Viviane de Muynck, Natali Broods (Vicky), Issaka Sawadogo, Maaike Neuville, Stijn van Opstal, Wim Danckaert

WASTE LAND (2014) DIR – SCR Pieter Van Hees PROD Koen Mortier, Eurydice Gysel CAM Menno Hans ED Nico Leunen CAST Jérémie Renier, Natali Broods (Kathleen Woeste), Babetida Sadjo, Peter Van den Begin, Peter Van den Eede, Mourade Zeguendi, François Beukelaers, Berthe Tanwo Njole

GALLOPING MIND (2015) DIR – SCR Wim Vandekeybus PROD Bart Van Langendonck CAM Gábor Szabó MUS Marc Ribot, Mauro Pawlowski ED Dieter Diependaele CAST Jerry Killick, Natali Broods (Sarah), Orsi Tóth, Balász Meszáros, Zsófia Rea, Matt Devere, Cser Kinga, Esztella Levkó, Marc C. Phelan

MY FIRST HIGHWAY (2016) DIR – SCR Kevin Meul PROD Geoffrey Enthoven, Mariano Vanhoof CAM Menno Mans ED Thomas Pooters MUS Menno Mans CAST Aaron Roggeman, Romy Louise Lauwers, Natali Broods (Moeder), Ruth Becquart, Mathias Sercu, Clara de Ramon, Victor Solé

HOME (2016) DIR Fien Troch PROD Antonio Lombardo SCR Fien Troch, Nico Leunen CAM Frank Van den Eeden ED Nico Leunen MUS Johnny Jewel CAST Sebastian Van Dun, Mistral Guidotti, Lena Suijkerbuijk, Loïc Batog, Jeroen Perceval, Tom Audenaert, Kevin Janssens, Natali Broods (Lerares), Els Dottermans, Katelijne Verbeke, Robbie Cleiren, Koen Mortier

FAÇADES (2017) DIR Kaat Beels, Nathalie Basteyns PROD Maurits Lemmens, Raf Uten SCR Jan Pepermans CAM Anton Mertens ED Bert Jacobs MUS Peter Baert CAST Natali Broods (Alex), Johan Leysen, Theo Maassen, Frieda Pittors, Benjamin Verdonck, Gène Bervoets, Ella-June Henrard, Joren Seldeslachts

CLEO (2019) DIR – SCR Eva Cools PROD Annemie Degryse, Jan De Clercq CAM Brecht Goyvaerts ED Alain Dessauvage MUS Mauro Pawlowski CAST Anna Franziska Jager, Roy Aernouts, Yolande Moreau, Lucie Debay, Natali Broods (Arianne), Koen De Sutter, Ishaq El Akel, Jan Hammenecker, Marijke Pinoy