Op dit moment is actrice Taeke Nicolaï (geb. 1995) nog relatief onbekend bij het grote publiek. Maar daar zou wel eens snel verandering in kunnen komen. De theateractrice die heeft gestudeerd aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en daar in 2017 een Master’s Degree in acteren behaalde, heeft zich de voorbije zes jaren in meerdere theaterproducties laten opmerken, en maakte haar filmdebuut in de Vlaamse horrorfilm “Yummy” (2019) met o.m. Maaike Neuville en Bart Hollanders.

Nu speelt ze de hoofdrol in “The Chapel,” de nieuwste film van Dominique Deruddere. Ze kruipt in de huid van Jennifer, een drieëntwintigjarige virtuoze pianiste die deelneemt aan de Koningin Elisabethwedstrijd. De isolatie in de muziekkapel (vandaar de titel “The Chapel”) en de stress van de competitie zorgen ervoor dat ze de pedalen kwijt raakt wanneer blijkt welke offers zij en haar ouders hebben moeten brengen om de top te bereiken—en vooral wanneer herinneringen aan haar moeilijke jeugd terug opborrelen.

Taeke Nicolaï draagt nagenoeg het volledige gewicht van de film op haar schouders. Dat is al een prestatie op zich, maar ze schittert bovendien in haar tour de force vertolking. Regisseur en scenarist Dominique Deruddere heeft daar ongetwijfeld een belangrijk aandeel in, maar de wijze waarop ze gestalte geeft aan het complexe personage van Jennifer, bezorgt je kippenvel en dat is dan weer volledig haar verdienste. Met andere woorden, Taeke Nicolaï is een actrice om in de gaten te houden. Wie weet, misschien kunnen we heel snel zeggen, a star is born.

De andere hoofdrollen in deze opmerkelijke en persoonlijke film met een grote artistieke integriteit worden gespeeld door o.m. Kevin Janssens en Ruth Becquart als haar ouders. Ook Abigail Abraham, Ina Geerts, Tine Reymer, Willy Thomas en Josse De Pauw—een vaste waarde in het werk van Dominique Deruddere—zijn van de partij, alsook een internationale cast van acteurs die, net als Taeke Nicolaï, de finalisten spelen van de Koningin Elisabethwedstrijd.

Je kan haar dus aan het werk zien in “The Chapel,” ook de openingsfilm van het Filmfestival Oostende. De film is een productie van Savage Film en loopt vanaf 8 februari in de Belgische bioscopen. Verdeler: Paradiso Filmed Entertainment.

In december werd in Brussel tijdens de persdag van “The Chapel” onderstaand gesprek met Taeke Nicolaï opgetekend.

Met het personage van Jennifer speel je een stevige en solide rol. Dat is meteen een mooie keuze voor een eerste hoofdrol in een speelfilm.

Zeker. Jennifer zegt niet veel, maar er gaat zoveel om in haar hoofd dat het heel boeiend is om haar gestalte te kunnen geven. Ik heb van elke scène genoten, ook de kleinste dingen, zoals gewoon in een auto zitten en naar buiten kijken. Dat alleen al was geweldig omdat haar brein voortdurend ratelt; er gaat van alles in haar om. Als je de kans krijgt om daar expressie aan te geven, dat is heel fijn om te doen.

Hoe heb je je daarop voorbereid?

Ik heb veel geoefend op het pianospel, want het was een vereiste om de techniek en de bewegingen onder de knie te hebben. Maar Jennifer voelt er ook heel veel bij; al die uiting en expressie horen evenzeer bij haar personage. Zoiets opbouwen gebeurt stapsgewijs en naderhand begint alles meer en meer tot zijn recht te komen. Bij het herlezen van het scenario zie je dingen die je in het begin niet meteen zag. ‘Ah, dat is er ook,’ of ‘Maar ja, dat komt daardoor.’ Zo bouw je gans de psychologie van het personage op. Het belangrijkste is om heel goed te weten waar ze vandaan komt, wat haar denkproces is, en wat haar stappen zijn. Met “The Chapel” heb ik veel tijd gekregen om me voor te bereiden, dat gaf me de kans om te werken naar een hoogtepunt. Eens op de set, dan denk je, ‘Al die maanden voordien, die ga ik nu kunnen loslaten.’ Want je hebt zoveel spanning opgebouwd dat je er uiteindelijk afscheid van kan nemen. En heel die voorbereiding en de weg er naar toe is voor mij heel interessant, omdat je dan alles ontdekt. Van zodra je begint te filmen, gaat het enorm snel en is het vlug voorbij. Ik heb nu zeker de meeste energie gestoken in de voorbereiding.

Wat was je indruk toen je het scenario voor de eerste keer hebt gelezen?

Ik voelde meteen een zekere connectie met Jennifer. Het was helder voor mij, maar een personage blijft ondertussen natuurlijk wel evolueren. Dominique had heel helder neergeschreven wat ze allemaal doorstaat, en wat ze meemaakt. Ik kreeg meteen een zekere sympathie voor haar en had van bij het begin goesting om haar te laten léven. Het personage is fictief en toch heb ik het gevoel dat ze aanwezig is. Dat had ik heel hard met Jennifer, alsof ze hier naast mij zou kunnen zitten. Voor mij was ze heel concreet.

Hoe zou je haar omschrijven?

Ze is iemand die heel graag controle wil hebben over hetgeen zich binnenin haar afspeelt, maar die controle heeft ze helemaal niet. Ze is uit balans; ze zoekt en ze is onschuldig terwijl ze ook iets beestachtigs heeft. Ze zoekt naar liefde, maar ze vindt het moeilijk om mensen toe te laten of tot haar te laten komen. Omdat ze zo gefocust is op piano en op het vervullen van de wensen van haar moeder, kan ze snel mensen wegduwen. Doordat ze zo geïsoleerd is geweest, is het de eerste keer dat ze in confrontatie komt met haar emoties. Het is ook de eerste keer dat er ruimte is om die emoties naar boven te laten komen, en daar heeft ze het moeilijk mee. Ze bleef altijd maar wegduwen tot ze op een bepaald moment niet meer kon wegduwen.

Je zei daarnet dat je een zekere sympathie had voor Jennifer. Is het voor jou als actrice belangrijk om sympathie te kunnen opbrengen voor het personage dat je speelt?

Dat is niet echt nodig, want het kan ook heerlijk zijn om iemand te spelen die je echt walgelijk vindt. Dat je kan denken, ‘Ah, wat een irritant mens.’ Dus nee, dat heeft er niks mee te maken. Maar bij Jennifer had ik wel die sympathie, alsof ik haar wilde beschermen. Ik heb ook een zwak voor personages die er wat verloren bijlopen, en Jennifer is eerder een verloren ziel die heel zoekend is. Zoiets raakt mij.

Je bent heel erg vertrouwd met het theater. Was het een grote stap van het theater naar een hoofdrol in een film?

Het is totaal anders. Zoals je zegt, ik had voordien voornamelijk theater gedaan, en dan kom je ineens op een filmset. Dat is een groot verschil, maar vooral heel fijn en heel spannend. Je speelt een scène, en wanneer Dominique zegt, ‘Okee, dank u. We hebben het,’ dan weet je dat je die scène nooit meer gaat spelen. Dus vóórdat ze zeggen, ‘Actie!’ heb je zoiets van, ‘Goed, nu komt het moment om er extra hard van te genieten,’ want het is ook altijd een beetje afscheid nemen. En die spanning maakt het heel boeiend. Wanneer een scène wordt voorbereid en je ziet hoe iedereen alles klaarzet—al die mensen die hun vak zo goed mogelijk willen doen—dat zorgt er bij jezelf ook voor dat je alles wil geven om samen dat verhaal te vertellen. En je moet er heel goed je hoofd bij houden; vooraf is er misschien iets met je personage gebeurd dat nog niet is gefilmd, want niet alles wordt chronologisch opgenomen. Je moet dus heel goed weten wat je personage net voordien heeft meegemaakt. Dat maakt het heel intens. De scènes die zich voordien afspelen en nog moeten gedraaid worden, je weet wel wat daar zal gebeuren en wat je moet doen, maar je weet bijvoorbeeld niet waar de camera zal staan. Dat zorgt ervoor dat je heel alert en gefocust blijft. Daar houd ik heel erg van. Film is dus totaal verschillend als je het vergelijkt met het theater, maar voor mij is het niet het ene of het andere.

Met een dergelijke intense rol als Jennifer, is het nodig om echt in the moment te zijn?

Voor mij hangt dat af van project tot project. Elk project heeft zijn eigen energie en zijn eigen manier van benaderen, of hoe iets gespeeld wordt, of het is misschien een andere manier van zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je bij sommige projecten net vóór de scène kan babbelen en lachen, en van zodra de scène begint, dat je er dan meteen in kan meestappen. Op de set van “The Chapel” was ik niet echt de grootste babbelaar; ik bleef heel de tijd zeer gefocust. Maar dat is niet altijd een vereiste; voor mij is het nu zo omdat het zo verlopen is. Jennifer gebruikt soms zo weinig woorden, maar je moet toch connecteren met hetgeen er in haar binnenste afspeelt. Daarom vond ik het aangenaam om in die stilte te blijven, gewoon naar de mensen op de set te kijken zonder er per se te moeten bij horen. Gewoon toekijken naar hetgeen rondom je gebeurt, en wanneer jij aan de beurt bent, dan spring je meteen binnen. Je staat dus paraat.

Wat er op de set rondom je gebeurt, geeft je dan misschien een zekere energie?

Absoluut. Ik vond het fijn om er heel de tijd aanwezig te zijn en de mensen aan het werk te zien. Dat geeft zeker energie en enorm veel voldoening. Je weet dan ook wat er gebeurt, wat er aan de hand is. Als je er té ver van verwijderd bent, dan kom je daar binnen zonder dat je weet wat er allemaal gaande is. Ik ben er dan liever bij om aan te voelen wat er zich onderling allemaal afspeelt. Wanneer ze de camera en de belichting dus aan het klaarzetten waren, dan zat ik gewoon in stilte in mijn zeteltje te kijken hoe iedereen zijn werk deed.

Heb je voor de opnamen veel gerepeteerd of veel lezingen gedaan?

We hebben lezingen gedaan, maar we hebben niet echt gerepeteerd. Voor mij moet zich dat niet noodzakelijk uiten in repetities. Bij elk project heb ik een soort van dagboek waarin ik alles bijhoud terwijl ik mijn personage maak. Een personage breng je tot leven je met alle hulpmiddelen van iedereen, met Dominique, met Lorette Meus die de kostuums deed, met George van Dam die voor de muziek heeft gezorgd. Hij heeft me heel erg geholpen om een geloofwaardige pianiste neer te zetten. Al die mensen zorgen voor bouwstenen die je helpen om te zien hoe het brein van Jennifer werkt. Dat is heel interessant, want je leert heel de tijd nieuwe mensen kennen en nieuwe werelden ontdekken die je anders niet zou kennen, en die ruimer zijn je eigen wereld. Dat maakt acteren zo boeiend.

Hoe zijn ze voor de rol van Jennifer bij jou terechtgekomen?

Ik heb auditie gedaan, dat gebeurde via het castingbureau van Ann Willems. Er was online een oproep, ik heb me dan ingeschreven en meerdere audities gedaan. Ik heb daar vooral van genoten. Ik had de kans om een scène van Dominique te spelen, zonder bezig te zijn met, ‘Ik zou die rol echt graag willen spelen.’ Ik was er zelfs van overtuigd dat ik hem niet ging hebben [lacht]. Tijdens de audities kreeg je het scenario en dat was heel goed, want daar kon je je personage meteen vorm geven zonder terug te vallen op hetgeen je al kent. Als je het hele scenario krijgt, ken je het ganse verhaal, en dan kan je spelen hoe het voor jou aanvoelt. Je speelt hoe jij het ziet, hoe jij het zou doen. Dat gaf een zekere rust.

Hoe kijk je nu terug op “The Chapel”?

Het was een heel intensieve periode waar ik met niets anders kon bezig zijn, want al mijn aandacht ging naar de film en het personage van Jennifer. En het is heerlijk om helemaal te kunnen opgaan in zo’n project en al je passie daarin kwijt te kunnen. Voor mij was “The Chapel” een fantastisch mooi geschenk om mee aan de slag te gaan.

Heb je intussen, na de opnamen van “The Chapel,” nog andere rollen gespeeld?

Ja. Ik heb meegespeeld in “War of the Beasts and the Animals,” een productie van Zuidpool. Dat was een heel bijzonder project met vijf vrouwen op scène [de andere actrices waren Evgenia Brendes, Sofie Decleir, Scarlet Tummers en Anne-Laure Vandeputte] en een live muzikant. Momenteel ben ik aan het filmen voor een serie en een nieuwe film, maar daar kan ik nog niets concreets over zeggen. Dus het is niet dat ik het ene liever doe dan het andere. Het belangrijkste is de mensen waar je mee werkt en hoe je mekaars vuur kan aanwakkeren. Als dat gebeurt, dan ben je vertrokken.

Is er misschien een naam van een acteur of actrice, of een filmtitel, die ervoor heeft gezorgd dat je nu hier zit?

“The Wizard of Oz” [1939]. Toen ik jong was, keek ik vaak naar die film telkens mijn vader hem ging uitlenen in de videotheek.

Brussel
16 december 2022

“The Chapel” (2023, trailer)

FILMS

YUMMY (2019) DIR Lars Damoiseaux PROD Hendrik Verthé, Kobe Van Steenberghe SCR Lars Demoiseaux, Eveline Hagenbeek CAM Daan Nieuwenhuijs ED Pieter Smet MUS Nico Renson CAST Maaike Neuville, Bart Hollanders, Benjamin Ramon, Clara Cleymans, Annick Christiaens, Eric Gordon, Joshua Rubin, Taeke Nicolaï (Oksana), Tom Audenaert, Dimitri ‘Vegas’ Thivaios, Jonas Govaerts

THE CHAPEL (2023) DIR – SCR Dominique Deruddere PROD Bart Van Langendonck CAM Sander Vandenbroucke ED Louis Deruddere MUS George Van Dam CAST Taeke Nicolaï (Jennifer), Renée Vanderjeugd, Ruth Becquart, Kevin Janssens, Anne Coesens, Abigail Abraham, Zachary Shadrin, Thomas Silberstein, Tine Reymer, Ina Geerts, Willy Thomas, George Van Dam, Josse De Pauw, Pierre Bokma