De veelzijdige theater-, film- en TV-actrice Natali Broods (geb. 1976) kreeg gisteren een ster op de Walk of Fame op de zeedijk van Oostende. Het was meteen het begin van de vijftiende editie van het Filmfestival Oostende, het FFO 2023 en een eerste volwaardige wintereditie, met Natali Broods als Master, of gastvrouw, die het uithangbord wordt van het Festival en het mee in goede banen leidt. Eerder won ze al twee Ensors voor haar vertolkingen in de films “Galloping Mind” (2015) en “Façades” (2017), maar bij het brede publiek werd ze een vertrouwde verschijning met series als “Tabula Rasa” (2017), “Over Water” (2018-2020) en “Déjà Vu” (2022).

Tijdens de onthulling van haar ster bracht acteur Peter Van den Eede een eerbetoon aan Natali Broods. Beiden zijn verbonden aan het theatergezelschap De Hoe; hij is bij het brede publiek ook gekend als de puntuele treinreiziger in het Eén-programma “Iedereen beroemd” (rubriek “Ontspoord”), maar de man heeft een lange staat van dienst, met o.m. naast Matthias Schoenaerts een rol in de kortfilm “Dood van een schaduw” (2012), toen genomineerd voor een Oscar in de categorie ‘Best Live Action Short Film.’

Van den Eede omschreef op de zeedijk tijdens de ceremoniële opening van het FFO zijn collega Natali Broods als ‘de beste actrice van haar generatie en de meest fantastische actrice waarmee ik ooit heb samengewerkt.’ Verder zei hij nog—en zijn betoog is hier lichtjes ingekort, ‘Ik zal niets zeggen over de legendarische naturel van Natali waardoor ik me tijdens het spelen van een ruzie al vaker heb afgevraagd of we nog aan het spelen zijn. Zó goed speelt Natali haar ruzies dat ze waarschijnlijk echter lijken dan haar echte ruzies. Spel of geen spel, het ziet er allemaal zo waar uit bij Natali, en ook zo gracieus. Zelfs een rok die niemand past, past haar. Geef haar een lelijke broek die iedereen lelijk maakt. Ze maakt die nog mooier. Hoe doet ze dat? Ze maakt een lelijke broek mooi. Iedereen denkt, ‘Wat een mooie broek,’ maar het is een lelijke broek. Een door haar gedragen mooie lelijke broek. Ze kan zo mooi lelijke mensen spelen dat ze geen lelijke mensen kan spelen. Ze passeert ergens en je ziet iedereen omkijken. Alles waar ze naar kijkt, alles wat in haar nabijheid komt, krijgt glans.’

‘Ze verstrengelt de lichtheid en de zwaarte van het leven met een jaloersmakende elegantie, alsof het allemaal een fluitje van een cent is. Waarom kan zij wat wij niet kunnen? Je ziet het iedereen denken. Tragiek en drama kan ze een gloed van schoonheid geven waardoor ze niet alleen draaglijk worden, maar plots noodzakelijke hoogtepunten lijken voor een geslaagd leven. Je ziet iedereen denken, ‘Ik wil dat ook. Ik wil ook tragiek en drama in mijn leven zoals Natali.’ Het zware maakt ze licht en toegankelijk, het lichte maakt ze complex en diepzinnig. Hoe doet ze dat toch? Iedereen wil het stiekem ook zo kunnen en doen zoals Natali. Zo natuurlijk gaat het haar allemaal af dat het onderscheid tussen fictie en werkelijkheid bij Natali niet te traceren is. Haar werkelijkheid fictionaliseren, haar fictie verwerkelijken, en alles in pure schoonheid. Hoe doet ze het toch? We zullen het nooit weten, maar we zullen altijd betoverd zijn door Natali. Laat deze ster ons daar blijvend aan herinneren.’