Regisseur, producer en scenarischrijver Dominique Deruddere (geb. 1957) heeft gisteren in het kielzog van Natali Broods—m.a.w. tijdens de dezelfde ceremoniële plechtigheid—eveneens ster op de Oostendse Walk of Fame mogen onthullen. In het kader van het Filmfestival Oostende, en naar aanleiding van zijn laatste film “The Chapel” die het Festival later op de avond opende in meerdere zalen van Kinepolis Oostende, werd hij gehuldigd en geprezen door zijn vaste acteur Josse De Pauw die een hartverwarmend laudatio bracht, gericht en opgedragen aan zijn goede vriend Dominique Deruddere.

Hij zei, ‘Bevriend zijn met een regisseur is niet vanzelfsprekend. Niet alleen is die vriend tijdens het filmen je baas, maar ook alle films die hij maakt waar hij je niet betrekt, voelen aan als verraad. Dat is pathetisch, hoor ik jullie denken, en dat is ook zo. Maar ik verzeker jullie, het mag een solide vriendschap genoemd worden die daar ongeschonden doorkomt, en dat is hier het geval. Een kleine veertig jaar kennen we mekaar nu, en nog steeds ontspant mijn botte kop zich tot een glimlach als ik hem vanaf één of andere hoek zie tevoorschijn komen. Daarom alleen al verdient deze mens een ster op de zeedijk van Oostende. Maar ik moet toegeven, als het verschijnen van een glimlach op mijn botte kop een doorslaggevend argument zou zijn voor het krijgen van een ster op de zeedijk van Oostende, dan zouden hier een pak minder sterren liggen. Dat is een grapje.’

‘Op lege dagen ga ik soms als tijdverdrijf totems bedenken voor vrienden en bekenden, zoals ze dat bij de scouts plegen te doen: onverstoorbare cavia, bruisende beo, vlijtige tjiftjaf, en dat soort dingen. Dominique heet in mijn totemboekje smiley fret—met een t. Met de fret wordt als sinds de Romeinen gejaagd, en als een fret zijn tanden in de nek van een prooi heeft geslagen, laat hij hem niet meer los. En dat heb ik hem bij de film vaak zien doen. Het bijvoegsel smiley lijkt me vanzelfsprekend, en dan vind ik ook nog dat smiley fred—maar dan met een d—een mogelijks totaal onbetrouwbaar personage zou kunnen zijn uit één van zijn nog te draaien films. Ik zou zeggen, ik kan dat spelen. Ik ben dankbaar, Dominique, dat ik af en toe deel mocht uitmaken van de verwerkelijking van jouw dromen. Dat waren goeie dromen. Mijn leeftijd dringt me steeds vaker en op totaal onbewaakte momenten herinneringen op. Dat gaat niet altijd van harte, maar de herinneringen aan de draaidagen en –nachten met jou aan, om maar wat te zeggen, het Filmfestival van San Sebastian, aan onze zegetocht naar de Oscars in Hollywood, zijn me zeer dierbaar.’

‘Ik ben dankbaar dat jouw werk mijn leven mee gekleurd heeft. “Vokda Orange” [1982, kortfilm], “Killing Joke” [1980, kortfilm], “Crazy Love” [1987], “Wait Until Spring, Bandini” [1989], “Suite 16” [1994], “Iedereen beroemd!” [2000], “Hombres complicados” [1998], “Firmin” [2007], “Flying Home” [2014], “Charlatan” [2021]—en dat zijn ze lang niet allemaal—en straks “The Chapel” [2023] Wie weet hoeveel geduld en overgave er nodig zijn om één enkele film te maken, kan niet anders dan bewonderen. Dan ligt die ster daar niet voor niets. En Dominique zal het me niet kwalijk nemen, die ster ligt daar ook voor Loret, zijn liefde, zijn maat, zijn trouwe bondgenoot. Morgen wordt hier in de Grote Post trouwens zijn boek voorgesteld, “Met de helm geboren” heet dat, waarin hij het allemaal heeft opgetekend: alle verhalen, bedenkingen, over en rond al die films, ook over degene die ik niet heb opgesomd. Het is een stevig boek geworden, een goeie driehonderd bladzijden, en hij eindigt met de veelbelovende woorden, ‘Ik weet het ook niet.’ Lieve Dominique en Loret, ik heb horen waaien dat jullie in deze stad komen wonen en dat is een goeie keuze, dicht bij vriend Arno. Lange wandelingen over het strand, daar hebben jullie altijd van gehouden. Dominique kan nu, nu hij hier woont—zoals Ensor elke dag tot bij zijn bronzen buste in het Leopoldpark wandelde—elke dag tot bij zijn ster op de zeedijk wandelen. En dan wil hij het strand op, en nadenken over nieuwe scenario’s, want het mag niet stoppen. Dat mag niet. Ik hoop, lieve vrienden, dat “The Chapel” een wereldhit wordt.’