“The Marksman” is de tweede film van regisseur Robert Lorenz, nadat hij de voorbije decennia een vaste productiepartner van Clint Eastwood was, en als producer driemaal genomineerd werd voor Oscar voor de Eastwoodfilms “Mystic River” (2003), “Letters from Iwo Jima” (2006) en “American Sniper” (2014). In zijn nieuwste film, “The Marksman,” speelt Liam Neeson een rancher uit Arizona die een Mexicaanse weesjongen redt uit de handen van een drugskartel en vervolgens te maken krijgt met de moordenaars die hen beiden nu op de hielen zitten.

Het scenario van “The Marksman” is geschreven door Chris Charles en Danny Kravitz, die elkaar in 2005 ontmoetten aan het Columbia College Chicago als student en docent—hoogleraar in scenario en storytelling. Enkele jaren later begonnen ze samen te schrijven. Aanvankelijk ging het niet van een leien dakje, want het succes liet lang op zich wachten; ze werkten pakweg tien jaar aan het scenario van “The Marksman,” maar het resultaat is een meeslepend actiedrama, met in de hoofdrol Liam Neeson, reeds jarenlang één van de meest gevraagde Hollywoodsterren, en de regie was dus in handen van Robert Lorenz. Hij regisseerde eerder al “Trouble With the Curve” (2012) met Clint Eastwood, Amy Adams en John Goodman in de hoofdrollen.

“The Marksman” werd in de herfst van 2019 opgenomen in de staten New Mexico en Ohio, en de film werd in de V.S. uitgebracht op 15 januari 2021. Gedurende twee weken stond de film er gans bovenaan de box office en hij deed het beter dan “Wonder Woman 1984,” toen vanwege Covid-19 slechts vijfenveertig procent van de Amerikaanse bioscopen met beperkingen waren geopend. De film is tot op heden ook één van de meest succesvolle onafhankelijke films van het jaar; hij vindt nog steeds zijn weg naar het publiek, vooral nu hij er ook beschikbaar is op digitale platforms, Blu-ray en DVD.

Ondertussen wordt de film ook elders ter wereld in de zalen uitgebracht; in België is dat op 21 juli. Verdeler: The Searchers.

Maar laten we terugkeren naar het schrijversduo Danny Kravitz en Chris Charles. Nadat hij was afgestudeerd aan de Universiteit van Wisconsin, verhuisde Kravitz naar Chicago in de hoop er een carrière uit te bouwen als schrijver en muzikant. Ook hier duurde het langer dan verwacht, en daarom ging hij aan het Columbia College Chicago als docent aan de slag; zijn vakgebied was scenario’s schrijven. Intussen had Chris Charles zijn productiemaatschappij Throughline Films opgericht (in 2012) en produceert hij intussen al pakweg tien jaar speelfilms. Eén van zijn nieuwste films, “The Cleaner,” met in de hoofdrollen Shelley Long, Luke Wilson en Lynda Carter, komt later dit jaar uit.

Tijdens onderstaand Zoom interview spraken ze over het scenario van “The Marksman,” hun samenwerking met Robert Lorenz en Liam Neeson, en hun werk als scenarioschrijvers.

Jullie begonnen als leraar en leerling, en schreven uiteindelijk samen het scenario van “The Marksman.” Hoe is dat tot stand gekomen?

[Danny Kravitz] In 2005 was ik leraar van Chris. Ik was toen nog heel groen, en was net begonnen als professor toen Chris een prachtige scène schreef in een van mijn lessen—heel gesofisticeerd en met veel diepgang. Ik zei tegen hem, ‘Dit is echt goed. Wanneer je bent afgestudeerd of je besluit een film te maken, dan moet je eens terug contact met me opnemen.’ Enkele jaren later was Chris afgestudeerd, en hij belde me en vroeg, ‘Zou je echt met me willen schrijven?’ En ik zei, ‘Natuurlijk, laten we het eens proberen.’ Dus schreven we een klein coming-of-age verhaal, en van daaruit zijn we gerold in “The Marksman,” wat het tweede was dat we samen schreven.
[Chris Charles] Ik volgde les bij Danny—daar hebben we mekaar voor het eerst ontmoet—en we begonnen samen te schrijven kort na dat eerste scenario. Het zoeken naar de dynamiek van de personages en de thema’s van het verhaal was zeer interessant. Het ging over hoe personages omgingen met verlies en hoe ze hun verleden verwerkten. Ze moesten heel wat obstakels overwinnen, en die dynamiek en thema’s wilden we opnieuw oppikken bij ons volgende scenario. Ik had intussen heel wat gelezen over de conflicten die in 2009 plaatsvonden aan de grens tussen de V.S. en Mexico, en ik dacht dat het interessant zou zijn om in die regio een verhaal te vertellen over personages die daar aan weerszijden van de grens bij betrokken zijn. Van zodra we de personages en de omstandigheden konden kaderen, en waarom ze elkaar nodig hadden, raakten Danny en ik zeer geboeid en we wisten al heel vroeg dat we iets bijzonders hadden.

In het verleden zijn al meerdere films gemaakt die zich in die regio afspelen, zoals “Sicario” [2015] en het vervolg uit 2017. Is het moeilijk om te wedijveren met dergelijke films die direct of indirect over soortgelijke onderwerpen gaan?

[Danny Kravitz] Niet echt, maar alleen omdat wij het onderwerp vanuit een andere invalshoek benaderen. Hoewel “Sicario” heel erg over de grenssituatie gaat, is die film eerder een thriller met erg veel geweld. Ons verhaal was eerder een menselijk drama, met personages die elkaar vinden en helpen. De setting was dan wel gelijkaardig, maar toch was het heel anders, dus de films overlapten mekaar niet echt. En we hadden ook een hoofdpersonage dat een hele weg had afgelegd. De rol van Jim [gespeeld door Liam Neeson] is ook verschillend van de hoofdrolspelers in “Sicario.” En Liam Neeson was zó perfect voor die rol; hij speelt een oudere man in een andere fase van zijn leven. Dus er waren niet al teveel gelijkenissen, want zodra de film begint, besef je, ‘Oh, dit is een heel ander verhaal binnen datzelfde gegeven.’

Hoe hebben jullie het scenario geschreven? Was er een bepaalde methode die voor jullie beiden werkte?

[Chris Charles] Toen ik nog in Chicago woonde, ontmoetten Danny en ik elkaar geregeld. We spraken af in een coffeeshop om samen scènes te lezen. Maar uiteindelijk verliep onze samenwerking overwegend vanop afstand, dus we hadden ons die gewoonte al eigen gemaakt nog voordat de pandemie uitbrak. Omdat ik nu al een aantal jaren woon in Madison, Wisconsin—op een paar uur rijden van Chicago—hadden we onze vaste routine; we praatten veel aan de telefoon, we werkten in real-time samen in Google Docs en konden elkaar real-time zien werken. Na zoveel jaren samenwerken zie ik Danny vaak een zin afmaken die ik in mijn hoofd heb en vice versa. Je zou bijna kunnen zeggen dat we ons brein met elkaar delen. Dus ja, werken op afstand lukte heel goed, en we probeerden dagelijks te praten met elkaar, zelfs al ging het soms maar over een personage of een bepaalde scène. We hoeven niet altijd een berg werk te verzetten. We proberen gewoon constant samen in die creatieve ruimte te blijven.
[Danny Kravitz] Film betekent in de eerste plaats samenwerken, maar tijdens het schrijven van een scenario moet je er ook afstand van kunnen nemen en je verplaatsen naar je eigen kleine denk- en schrijfbubbel. Chris en ik kunnen heel efficiënt in en uit die wereld stappen, in plaats van de ganse dag boven op elkaar te zitten. Het is moeilijk om voor jezelf die bepaalde wereld te creëren en ook met iets voor de dag komen, maar het is ons gelukt.

Wat was de volgende stap eens het scenario klaar was? Waar zijn jullie er dan mee naartoe getrokken? Naar Los Angeles om erover te praten met producenten of productiemaatschappijen?

[Chris Charles] We kenden Tai Duncan heel goed; van het eerste uur al was hij een fan van het scenario. We hebben een paar jaar geprobeerd om de film met hem van de grond te krijgen, maar de timing was gewoon niet goed. “The Marksman” is dan wel geen politieke film, maar hij gaat over immigratie, dus de timing was niet altijd goed, afhankelijk ook van het klimaat in Hollywood en de politiek in de V.S. Jaren later belde Tai ons op en vroeg hij, ‘Hé jongens, ik ben nu bij Zero Gravity Management [hij is voorzitter van dit film- en televisieproductiebedrijf, en co-produceerde ook “The Marksman”]. Ik heb altijd van dat scenario gehouden. Zijn de rechten nog beschikbaar?’ En dat waren ze. Dus we kwamen weer bij elkaar, deden wat revisies, en met Tai konden we het scenario naar een aantal prominente Hollywoodregisseurs en acteurs sturen. Veel mensen hebben het door de jaren heen gelezen. Er waren ook veel valse starts—op een dag hoop je dat er een acteur uit de A-list geïnteresseerd is, en je denkt dat de film er zal komen totdat hij er de volgende dag uitstapt, om welke reden dan ook, en je bent terug je scenario aan het herschrijven. Het was dus een tijdlang een rollercoaster. Maar uiteindelijk bezorgde Tai het scenario aan Robert Lorenz, een vaste productiepartner van Clint Eastwood, en Robert voegde zich bij het team als onze co-scenarist en regisseur. Dat gaf ons echt het momentum dat we nodig hadden om Liam Neeson mee aan boord te halen.

Hoe hebben jullie met Robert Lorenz samengewerkt aan het scenario?

[Chris Charles] Toen Tai Duncan ons vertelde dat Robert Lorenz zich bij het project had aangemeld, zei hij dat we veel geluk hadden, want Rob is de vriendelijkste man in Hollywood. En dat klopt. Rob was iemand die het verhaal en onze ideeën respecteerde terwijl we onze gezamenlijke visie uitwerkten. We hebben samen een aantal revisies gedaan terwijl het scenario aan de acteurs werd voorgelegd, totdat Rob uiteindelijk een definitieve versie afwerkte. Zijn creatieve inbreng tilde het scenario echt naar een hoger niveau en heeft het toegankelijk gemaakt voor een breed publiek.

Wat was zijn input als regisseur tijdens het filmen toen hij met de acteurs werkte?

[Danny Kravitz] Rob is een briljante regisseur. Op elk vlak. Niemand is beter in zijn benadering van het werken met acteurs. Ik heb niets dan lof voor Rob Lorenz.

Zijn jullie ook op de set geweest?

[Danny Kravitz] Ja. De film werd opgenomen in New Mexico voor de actiescènes die plaatsvinden in het Zuidwesten, en de rest werd gedraaid in Cleveland, Ohio. Ik kom toevallig uit Cleveland, Ohio, dus Chris en ik konden bij mijn familie logeren en de set bezoeken. De locaties in Ohio waren esthetisch erg mooi en konden die moderne westerse esthetiek perfect overbrengen. We konden er Rob en Liam aan het werk zien, dat loonde echt de moeite.

Een Europese scenarist vertelde me ooit dat hij vroeger de set van zijn films bezocht, maar nu niet meer, want telkens hij er kwam opdagen, was alles anders. De deur stond bijvoorbeeld links, terwijl die in zijn verbeelding altijd rechts stond.

[Danny Kravitz] Voor Chris en ik was het net het tegenovergestelde. Het was precies zoals we het in gedachten hadden. En dat was geen verrassing, omdat we zo nauw met Robert Lorenz hadden samengewerkt en we zijn visie perfect begrepen. Toen we op de set kwamen, konden we niet geloven hoeveel we van onze gedachtegang van tien jaar eerder te zien kregen.
[Chris Charles] Het was meer dan een gelukkig toeval. Rob had zijn lookbook van de film gedeeld; de beelden die hij koos, kwamen rechtstreeks uit onze verbeelding. Dus, zoals Danny zei, wisten we al vroeg dat Rob de juiste persoon was om het creatieve schip voor deze film te sturen. En toen we de set in Danny’s geboorteplaats bezochten, ik ga die eerste dag nooit vergeten. Het was de scène waarin Liam aan Miguel—gespeeld door Jacob Perez—leerde hoe hij een pistool moest hanteren. Dat was één van onze favoriete scènes die in de loop der jaren talloze revisies had overleefd. Die maakte deel uit van de menselijkheid die ons aantrok tot deze film en de personages; hoe we Liam daar aan het werk konden zien als een surrogaatvader, hoe hij omging met het kind dat zijn weg probeert te vinden in het leven… Om dat te zien gebeuren met Liam Neeson, meesteracteur, en met Robert Lorenz, het was alsof je een masterclass film volgde.
[Danny Kravitz] Eén van de redenen waarom dat altijd één van onze favoriete scènes was—en ik denk dat daar “The Marksman” zich onderscheidt van andere films met een hardere aanpak—is dat Liam de jongen leert hoe hij met een pistool moet schieten omdat hij nieuwsgierig is naar wapens. De echte sleutel tot die scène is dat Liam hem leert om nooit een pistool tegen iemand te gebruiken. Dus hij komt tegemoet aan de nieuwsgierigheid van de jongen, maar hij is ook heel voorzichtig. Hij is er om de ziel van het kind te beschermen.

Is dat misschien de boodschap die jullie proberen te vertellen? Nooit een pistool gebruiken, nooit geweld gebruiken?

[Danny Kravitz] Voor het verhaal van de film, niet echt. Eén van de subplots heeft te maken met het feit dat Liam de jongen wil beschermen, zodat hij niet verandert en gewelddadig zou worden. Hij probeert zijn onschuld te beschermen omdat de jongen rouwt na de dood van zijn moeder. De jongen zou op een pad van wraak en geweld kunnen terechtkomen, en dus gaat één van de thematische verhaallijnen over Liam die hem probeert te beschermen tegen zulk een verkeerde keuze.
[Chris Charles] Het personage van Liam is een voormalige marinier; hij heeft de duistere kant van de samenleving gezien. Hij weet uit eerste hand wat het betekent om iemand te verliezen, en welke prijs je daarvoor moet betalen. Hij beseft dat deze jongen, die nog geen jongeman is—hij zit nog in zijn kindertijd—dreigt over te hellen naar die verlangens van wraak, maar ook dat hij een keuze heeft. De jongen zou een heel donkere weg kunnen inslaan en heel erg lijken op de kartelschurk die hen achtervolgt. Dus gaat het personage van Liam die beschermende rol op zich te nemen.

Jullie zijn beiden erg gepassioneerd over jullie werk als scenaristen. Wat zijn volgens jullie de dos and don’ts bij het schrijven van een scenario?

[Chris Charles] De don’ts, niet proberen alles te forceren. Als één van ons een drukke dag heeft of als er teveel afleiding is… in de loop der jaren hebben we geleerd om elkaar te begrijpen en te weten wanneer het een goed moment is om samen te werken. We werken al samen sinds 2005, dus we zijn vrienden en we kennen elkaar door en door. We herkennen elkaars sterke en zwakke punten, en we hebben deze yin and yang balans. Eén van de dingen die we gemakkelijk kunnen doen, is heersen en verdelen. We besteden veel tijd aan de opbouw en de uitwerking van onze scenario’s, meer tijd dan de meeste schrijvers, omdat we onze personages en het verhaal echt willen ontdekken voordat we beginnen met schrijven. En het scenario zelf, daarin kunnen we scènes kiezen: één van ons zal de ene scène proberen, terwijl de andere de volgende scène voor zijn rekening neemt. We delen ze dan, herzien ze samen, en zo gaat het de hele tijd, totdat het scenario onze eigen, uniforme stem weergeeft. Maar het is een samenwerking waar we al jaren aan werken; we hebben meer dan eens een kink in de kabel moeten herstellen, en moeten uitzoeken wat werkt en wat niet.
[Danny Kravitz] Wat betreft het vertellen van verhalen blijven Chris en ik altijd bijleren. Het is trouwens de bedoeling om steeds zo authentiek—echt écht authentiek—te blijven met de personages, met wat ze denken, voelen, en zeggen. We merken dat de verhalen dan beter en boeiender zijn, en we komen dan op het punt dat het verhaal zichzelf bijna aan ons begint te vertellen en de personages tegen ons beginnen te praten. Dan voelt het helemaal authentiek aan. Zo is er dus een tijd en plaats voor allerlei soorten films; sommige zijn meer of minder realistisch dan andere, en dat mag. Maar Chris en ik zoeken en vinden nog steeds die authenticiteit, en een don’t is wanneer het niet zo aanvoelt. Dan is het waarschijnlijk nog niet klaar.

Ik had ooit eens een afspraak met een studio executive bij Paramount, en zijn secretaresse was een voormalige scenarioschrijfster; ze lanceerde zelfs de carrière van een actrice die later een Oscar won als beste actrice. Helaas kreeg ze nadien als scenariste geen tweede kans meer. Anders gezegd, is het moeilijk om een ​​scenarioschrijver te zijn? Want jullie staan ​​nooit in de schijnwerpers, we zien jullie nooit.

[Danny Kravitz] Succes hebben en een scenario schrijven dat nadien wordt geproduceerd, het kan enorm moeilijk zijn om dat voor mekaar te krijgen. Er zijn eindeloos veel verhalen zoals dat van de vrouw waar je het over hebt en die je hebt ontmoet. Veel mensen schrijven een scenario dat niet per se verfilmd wordt. Dat is nu eenmaal de aard van de business. Er worden veel scenario’s geschreven en maar heel weinig films gemaakt. Dat gezegd zijnde, als je weet dat je er redelijk goed in bent, als je weet wat je doet en je er heel hard aan werkt, en als je slim genoeg bent in het schrijven van verhalen waarvan het publiek hopelijk kan genieten—of je vermoedt dat het ervan kan genieten—dat kan je helpen om je weg te vinden. Maar er moet brood op de plank komen, en dat is altijd moeilijk. Eén van de uitdagingen voor een scenarist is dat hij er veel tijd en energie in steekt, en wanneer je aan het begin van je carrière staat, moet je ook nog steeds proberen er je boterham mee te verdienen. Dat blijft zo duren totdat je succes hebt. En àls het lukt, dan zijn de resultaten navenant. Ik bedoel, dan is het zó lonend om het te doen. Als je het geluk en de ervaring hebt om je film te laten maken, en een geweldige acteur als Liam Neeson speelt de hoofdrol… er zijn ergere dingen in het leven.
[Chris Charles] Ik begrijp de punten die je naar voren brengt, hoe scenarioschrijvers vaak in de schaduw werken en niet in de schijnwerpers staan ​​zoals de regisseur en de acteurs. Maar het is op zoveel andere manieren lonend. Ik zal nooit vergeten toen Danny en ik op de set waren, het was voor ons al een unieke ervaring om daar te kunnen zijn en iedereen te ontmoeten. Veel van die mensen waren filmveteranen die jarenlang hadden samengewerkt met o.m. Clint Eastwood, en sommigen van hen stapten naar ons toe om ons te bedanken. Dan was ik geneigd om te zeggen, ‘Ons bedanken? Nee, bedankt dat jij hier bent.’ ‘Nee, bedankt voor het schrijven van dit verhaal, want daarom zijn we hier allemaal. Het begon bij jullie.’ Het lijkt vanzelfsprekend, maar daar hebben we nooit bij stilgestaan, totdat iemand zei, ‘Bedankt voor het schrijven van dit verhaal dat zo belangrijk is, we wilden er allemaal deel van uitmaken.’ We prezen onszelf heel gelukkig met Liam Neeson en de hoge productiewaarde van de film. En dat terwijl dit een onafhankelijke film was; het was geen grote studiofilm. Niemand werd hier rijk van, dus iedereen koos er zelf voor omdat ze in het verhaal geloofden. Ze steunden Rob en zijn carrière als regisseur. Het was dus enorm boeiend om daar deel van uit te maken. En Danny en ik hebben door de jaren heen het plezier van het filmen leren begrijpen en waarderen. We weten dat sommige van de scenario’s die we schrijven waarschijnlijk nooit worden verfilmd. Maar we hebben plezier in het schrijven, en we groeien als schrijvers; we worden steeds hechter als vrienden. Misschien wordt dit ene scenario nooit verfilmd, maar het brengt ons op een ander idee dat het misschien wél haalt, en dat is precies wat er met ons is gebeurd. Ons eerste scenario staat nog steeds in de steigers en moet nog geproduceerd worden. Maar we gaan niet opgeven. We komen erop terug wanneer de tijd rijp is. We hadden dat eerste scenario nodig om lessen te leren, en te groeien als schrijvers om uiteindelijk “The Marksman” te schrijven. Dus ja, het is een uitdaging; er zijn véél ups en downs, maar het belangrijkste is volgens mij dat als je houdt van wat je doet, dan geef je het gewoon niet op.
[Danny Kravitz] Tenzij je niet echt een keuze hebt. Als je een schrijver bent, ga je schrijven. Je doet gewoon je ding.

Bij het zien van een film, hebben jullie dan de neiging om vooral te letten op de structuur, de personages, dat soort dingen?

[Danny Kravitz] Zoals ik het ervaar, als hij met een zekere mate van vakmanschap is gemaakt en geschreven, en ik kan mezelf losmaken van het verhaal, dan kijk ik ernaar zoals het filmpubliek. Daarna merk ik dat ik begin te letten op de dingen die je noemde.
[Chris Charles] Ik ben ook een filmkijker. Als producer ben ik vertrouwd met het filmproces op een zeer gedetailleerd niveau. Veel van mijn collega’s kunnen geen film zien zonder hem meteen te analyseren. Dat is jammer, ik ben dus één van de gelukkigen, denk ik. Als het de juiste film is, en als hij echt werkt, kan ik dat deel van mijn hersenen gewoon uitschakelen en helemaal opgaan in het verhaal. Dan voel ik me weer een kind dat enkele uren meegaat in de magie van de film. Als ik de film een ​​tweede keer bekijk, dan zal ik hem waarschijnlijk analyseren omdat ik ervan wil leren. Als een film mij niet boeit of niet goed is, zal ik hem waarschijnlijk bij de eerste visie al analyseren. Het hangt er dus echt van af; als de filmmakers erin zijn geslaagd die wereld te creëren om mij erin te laten verdwalen, dan ben ik altijd bereid om daar meteen mee in te stappen.
[Danny Kravitz] Soms kun je er niets aan doen. Gisteravond was ik begonnen met een serie op Netflix die iemand me had aangeraden; het kon me niet echt boeien, en na twintig minuten zette ik het uit. Maar de eerste drie of vier regels zei het ene personage tegen het andere, ‘Hé luister, zelfs mensen die fouten maken, mogen gelukkig zijn.’ En toen ging het verhaal verder en ik zette het uit omdat ik er niet om gaf. Maar toen het personage die ene zin had gezegd, vond ik het wel verstandig van die filmmaker om op die manier je personage te introduceren, en dat in de eerste drie seconden. Als je dat ziet, kun je een stap opzij zetten en denken, ‘Dat waardeer ik.’

Wanneer weten jullie dat een scenario precies is wat jullie willen, dat het niet te veel of te weinig is, niet te traag of te snel? Want dat zijn toch valkuilen waarvoor je moet uitkijken?

[Danny Kravitz] Ja, en dat is heel moeilijk. Veel heeft te maken met je niveau en waar je als scenarist staat. Soms kan je denken, ‘Ik weet niet hoe het nog beter kan.’ Je bereikt je limiet op dat moment. En dan zet je een stap opzij, je ziet waar je iets kan veranderen, en je bent weer aan de slag. Dan kom je op een punt waar het stopt en je zegt, ‘Nu denk ik dat het echt niet meer beter kan.’ En hopelijk is het dan goed genoeg. In film heb je de luxe of het geluk om met anderen te kunnen samenwerken die andere inzichten hebben, of ze komen op dingen die jij niet had gezien, en zo krijg je een zeker evenwicht in je scenario. ‘Het is wat het is.’ Maar zolang je daar nog niet bent, ga je altijd blijven sleutelen.
[Chris Charles] Ik weet niet zeker of ik ooit honderd procent zeker ben geweest, in de wetenschap dat een scenario toch altijd blijft veranderen door de inbreng van de regisseur en de acteurs die het zich eigen maken, tijdens de productie tot zelfs bij de post-productie. Het is voortdurend in beweging. Danny en ik praten vaak over heel dat proces om alles zoveel mogelijk vanuit verschillende invalshoeken te bekijken. Er zullen altijd blind spots zijn die je als schrijver of als schrijversteam hebt. Dus als je die andere medewerkers hebt—je regisseur, je producer, de anderen van je team—zij kunnen je echt helpen om die te identificeren en het materiaal te verfijnen totdat je weet dat het goed genoeg is. Maar ik zou wel graag die schrijver ontmoeten die kan zeggen, ‘Nu is het honderd procent, ik hoef er niet eens meer naar te kijken.’ Ik weet niet zeker of die schrijver wel bestaat.
[Danny Kravitz] Ik denk het ook niet. Ik zag een keer een interview met een regisseur die zei, ‘De films waarvan je denkt dat ze geweldig en succesvol zullen zijn, vinden soms hun weg niet eens naar het grote publiek.’ Maar een van de grote voordelen van het verfilmen van je eigen scenario op zulk een hoog niveau is dat je ziet hoe al die blind spots worden onthuld. Daar steek je veel van op. Ik denk dat Chris en ik nu veel beter zijn dan twee jaar geleden, gewoon omdat we kunnen zien hoe het vanuit je brein op papier terechtkomt, en dan op film, naar het publiek, en dan weer terug naar jou. Daar leer je zoveel van, en dan zijn er minder blind spots.

Ik denk niet dat het nodig is, maar is het nuttig voor een scenarioschrijver om in Los Angeles te wonen?

[Chris Charles] Ik weet niet of het nu nog zo belangrijk is als vroeger. Los Angeles is nog steeds het handelscentrum van deze industrie, maar vooral met de pandemie hebben we veel mensen met succes op afstand zien werken. Danny en ik zijn een aantal keer naar Los Angeles geweest, en we hebben vergaderingen bijgewoond, maar meestal waren we hier aan het werk. Onze interacties zijn vooral telefonisch en virtueel via Zoom, dus we hebben niet de behoefte om te verhuizen. We zijn erg blij om hier in the Midwest te wonen en naar Los Angeles te gaan wanneer dat nodig is.
[Danny Kravitz] En voor aspirant-schrijvers in het bijzonder, en filmmakers in het algemeen ook, denk ik—aangezien ik nog steeds les geef aan de universiteit, heb ik nog steeds studenten, en ik krijg die vraag meer dan eens. Ik ben er vast van overtuigd dat het belangrijkste is om te schrijven, schrijven, schrijven, en heel goed te worden in je vak. En dat kan je overal doen. Sommige plaatsen kunnen je stimuleren om er beter in te worden; misschien is het er goedkoper om te wonen, of heb je er een leuke baan en je eigen routine zodat je meer kan schrijven. Ik ken talloze verhalen van mensen die naar Los Angeles gaan omdat ze denken dat ze daar meer kans hebben op slagen, en het slokt hen op omdat het misschien allemaal te veel was voor hen. Dus ik zeg altijd, ‘Je moet goed zijn in wat je doet, en dan kun je gaan waar je wil.’ Maar ik denk niet dat je in Los Angeles moet wonen om schrijver te zijn.

Zijn jullie ondertussen bezig met een nieuwe film?

[Chris Charles] Ja. We werken hard aan ons volgende scenario, dat ook gesitueerd in het Zuidwesten. Het wordt meer een vader-zoon thriller mysterie, dus anders dan “The Marksman,” maar, nogmaals, het behandelt dezelfde dynamiek en thema’s die Danny en ik graag opzoeken in ons werk. We zitten nog in een vroeg stadium, dus we zijn lang niet klaar, maar we kijken ernaar uit om dit scenario af te werken, en hopelijk zal “The Marksman” ons helpen om dit ook van de grond te krijgen. Maar, zoals je eerder zei, zelfs met een succesvolle eerste poging, zijn er nooit garanties. Daar zijn we ons heel goed van bewust. Het kost ons zeker evenveel tijd en moeite om ook deze tweede film te maken.

Hebben jullie nu, na het succes van ‘The Marksman,” de neiging om jullie scenario te schrijven met bepaalde acteurs in gedachten?

[Chris Charles] Ja. Het is interessant dat je daarover begint, want Liam stond op onze shortlist van droomopties voor de rol, en die droom is uitgekomen. Dus we denken natuurlijk aan Liam en een paar andere acteurs. Het helpt echt om aan bepaalde acteurs te denken terwijl je werkt aan de authenticiteit van de dialogen.
[Danny Kravitz] Maar ik kan je zeggen, als de rol niet goed genoeg is voor één van deze acteurs om hun interesse te wekken, dan moet je ook uitzoeken waarom, want zij zijn je eerste publiek. En als ze de rol willen spelen, dan zit je meestal op het juiste spoor.
[Chris Charles] Dat klopt. We zijn ons ervan bewust dat het eerste publiek niet het grote publiek is. Het zijn de agents, managers, acteurs—invloedrijke mensen die je films groen licht kunnen geven. Als schrijvers weten we dat het eerste concept voor die mensen is bedoeld, en het scenario zal van daaruit dan ook blijven groeien.
[Danny Kravitz] Maar er is ook een duidelijk onderscheid. Ik zou de acteurs en regisseurs in de ene pool plaatsen, en agents en managers in de andere. Ze hebben allemaal hun verschillende behoeften en specifieke vereisten die ze op tafel leggen. Eén ding dat ik kan zeggen over Liam Neeson—en daarom is het zo’n droom om met hem te kunnen werken—is dat hij een enorm literaire en bedachtzame man is. Toen we hoorden dat hij positief reageerde op het scenario, waren we enthousiast, want hij is iemand die we om de juiste redenen respecteren. Hij is belezen, hij is intelligent, he’s a good soul.

Hebben jullie ook belangstelling om een eigen scenario te verfilmen?

[Chris Charles] Ja, maar dat hangt af van het scenario. Mijn partner [John W. Bosher] en ik van Throughline Films hadden over eerdere versies van “The Marksman” gesproken, en de mogelijkheid om ze op een kleinschaliger niveau te produceren. Ik kijk graag naar een scenario door de bril van een producer, om dan de mogelijkheid te overwegen een topacteur aan te trekken. Er zijn veel dingen waar producenten naar kijken wanneer ze materiaal beoordelen, en ze nemen alles in overweging alvorens er hun zegen over te geven. Veel scenaristen schrijven—om de juiste redenen—over zaken die voor hen belangrijk zijn, of die hen raken, zonder rekening te houden met de mensen die groen licht moeten geven en de films gaan financieren. Is dit een verstandige investering? Spreekt dit verhaal een brede demografie aan? Dus als je al die dingen kunt overwegen vanaf het concept van je verhaal, ga je jezelf meer kans geven om het scenario verfilmd te krijgen, want in deze business zijn van bij het begin de meeste kansen al tégen jou. Danny en ik doen wat we kunnen om het in ons voordeel te laten uitdraaien. Dat wil niet zeggen dat we nu dingen schrijven die ons niet interesseren; we vinden niet dat we daarin toegevingen doen. Maar we beseffen wel wat commercieel haalbaar is. We schrijven verhalen die ons interesseren en die aan die criteria kunnen voldoen.

“The Marksman” (2021, trailer)

Hebben jullie misschien overwogen om “The Marksman” samen met Throughline Films te co-produceren?

[Chris Charles] “The Marksman” is op zo’n hoog niveau gemaakt, een niveau dat ik ooit hoop te bereiken als producer. Ik heb met deze film veel geleerd als scenarist, maar ook als producer.
Danny Kravitz] “The Marksman” had zo’n groot budget—qua productiekost was dat buiten ons bereik. En daar is niets mis mee. We zijn er blij mee, want we wisten wat een groots opgezette productie het was.

Zijn jullie tevreden met “The Marksman”? Is het de film waar jullie op hadden gehoopt?

[Danny Kravitz] We zijn allebei heel tevreden om te kunnen zeggen dat het inderdaad zo is, hoewel we ook weten dat zoiets niet altijd het geval is. Maar ik ben gelukkiger dan ik ooit had kunnen denken. De film is alles wat ik hoopte dat hij zou worden, en tijdens de opnamen werd duidelijk dat er nog zoveel aan werd toegevoegd—dingen waarvan ik niet eens wist welke impact ze op mij zouden hebben. Voor mij is de film als een sprookje met een mooi einde. Daarmee bedoel ik dan mijn eigen verhaal: het schrijven van de film, en dan zien hoe de film tot stand kwam.
[Chris Charles] Bij mij is het net hetzelfde. We kennen die verhalen van schrijvers die, tegen dat hun film klaar is en na talloze revisies en andere schrijvers die erbij werden gehaald—vaak ook inmenging van de studio—een eindproduct hadden dat in niets nog geleek op hun oorspronkelijke visie. Dus als ons eerste scenario op zo’n hoog niveau kon worden verfilmd en zelfs onze verwachtingen overtrof, dat was buitengewoon. We hebben veel geluk gehad.

Zoom interview
17 juni 2021

THE MARKSMAN (2021) DIR Robert Lorenz PROD Robert Lorenz, Tai Duncan, Mark Williams, Warren Goz, Eric Gold SCR Robert Lorenz, Chris Charles, Danny Kravitz CAM Mark Patten ED Luis Carballar MUS Sean Callery CAST Liam Neeson, Katheryn Winnick, Jacob Perez, Juan Pablo Raba, Teresa Ruiz, Sean A. Rosales