Tot op de dag van vandaag hebben maar weinig acteurs of actrices uit de Golden Era of Hollywood de status en populariteit van Audrey Hepburn kunnen evenaren. Ze wordt nog steeds beschouwd als één van de ultieme, meest elegante en stijlvolle actrices van het witte doek. Door haar films en haar massale cultfollowing als tijdloos mode- en popcultuuricoon, heeft ze een blijvende impact op haar publiek, dat nu ook uit tieners en tweens bestaat. Die nieuwe fans van over de hele wereld ontdekken haar keer op keer, vooral ook op sociale media, hoe ze eruitzag, wie ze was en waarvoor ze stond.

Nu er een nieuwe documentaire, “Audrey” geschreven en geregisseerd door de in Londen gevestigde filmregisseur Helena Coan (geb. 1994), die een beeld schetst van Audrey Hepburn (1929-1993) zoals we haar nog niet echt kenden. Met zelden gezien archiefmateriaal en interviews met haar zoon Sean Hepburn Ferrer, kleindochter Emma Kathleen Hepburn Ferrer, alsook mensen waarmee ze vroeger nog heeft gewerkt en mensen uit haar naaste vriendenkring en entourage, krijgen we een inkijk vanuit een heel ander perspectief. Iedereen is natuurlijk vertrouwd met de foto’s waarop ze te zien is met haar zonnebril en parelsnoer, en we herinneren ons haar rollen als de prinses in “Roman Holiday” (1953), het model in “Funny Face” (1957), de vrouw in het zwart in “Breakfast at Tiffany’s” (1961), het bloemenmeisje dat na een transformatie in de Londense high society terechtkomt in “My Fair Lady” (1964), Robin Hood’s Marian in “Robin and Marian” (1976) of de engel in Steven Spielbergs “Always” (1989, haar laatste film). Maar er schuilt veel meer achter de persoon Audrey Hepburn.

En dat is nu precies wat “Audrey” aan de oppervlakte brengt. Deze film toont de vrouw àchter de glamoureuze garderobe en de filmklassiekers ze in haar relatief korte Hollywoodcarrière heeft gemaakt. Haar moeilijke jeugd—ze werd verlaten door haar vader en groeide op als ondervoed kind tijdens de Nazi-bezetting in Nederland—leidde tot trauma’s die een enorme impact op haar hadden. Maar ze vocht terug en overwon alle obstakels. Ze was altijd positief en opbeurend, en als vechter kon ze die nare ervaringen achter zich laten. In haar laatste jaren effende ze met haar toewijding en passie als Goodwill Ambassador voor UNICEF uiteindelijk het pad voor andere actrices waaronder Angelina Jolie, Susan Sarandon, Scarlett Johansson en Emma Watson, die allen in haar voetsporen zijn getreden.

“Audrey” heeft ook oog voor haar passie als danseres, want dat was ze in de eerste plaats, nog voordat ze begon te acteren. “Dansen verruimde haar horizon, en het voegde extra drama toe aan de film op een manier zoals dat voorheen nog niet werd getoond in documentaires,” aldus Helena Coen. De bekroonde choreograaf Wayne McGregor creëerde de dansscènes.

Maar “Audrey” is vooral een documentaire die zich richt tot haar fans, filmhistorici en filmbuffs. Hij is te huur en digitaal beschikbaar vanaf 30 november (Verenigd Koninkrijk), 15 december (V.S.), en wereldwijd vanaf 8 februari 2021. Terloops, vorige maand publiceerden Sean Hepburn Ferrer en zijn vrouw Karin “Little Audrey’s Daydream,” een prachtig geïllustreerd kinderboek om jonge kinderen te inspireren hun dromen en passies na te jagen.

Helena Coan debuteerde eerder met haar kortfilm “Keepsake” (2018, trailer), gevolgd door de documentaire “Chasing Perfect” (2019, trailer) met in de hoofdrol Frank Stephenson en voormalig TV-presentator Jay Leno (“The Tonight Show starring Jay Leno” van 1992-2009). Een van haar volgende projecten is “Lioness: The Nicola Adams Story,” een documentaire over professionele bokser Nicola Adams, een voormalig Olympisch, wereld- en Europees kampioene.

Maar eerst een coronaproof en online interview met een gepassioneerde Helena Coan om te praten over the making of “Audrey.”

Weet je nog hoe en wanneer je voor het eerst kennis maakte met het werk van Audrey Hepburn?

Ik kende Audrey al op zeer jonge leeftijd. Als kind keek ik vaak naar “My Fair Lady” [1964]. Mijn moeder moedigde mijn zus en ik altijd aan om boeken te lezen, iets waar ik nu nog altijd heel dankbaar voor ben, maar we hadden ook een kleine TV in de achterkamer die VHS-banden afspeelde, en we hadden een videocassette van “My Fair Lady” waar ik heel vaak naar keek. Ik was toen een mager kind met donkere ogen en donker haar, en ik herinner me dat mijn vader me vergeleek met Audrey Hepburn. Later, toen ik meer over haar te weten kwam, raakte ik echt in haar geïnteresseerd. En eens tiener maakte ze een blijvende indruk op me. Alleen fysiek al was ze totaal anders dan alle anderen. Hoe ze eruit zag, de manier waarop ze sprak, en het beeld dat mensen over haar hadden, ze was zo verschillend in vergelijking met anderen die toen in de belangstelling stonden.

Dat motiveerde je om “Audrey” te maken?

Ja, het was de bedoeling om te tonen wie ze werkelijk was, hoe ze worstelde met haar problemen en hoe ze die allemaal overwon. Vaak horen we tragische verhalen—over Marilyn Monroe bijvoorbeeld, mensen voelen zich blijkbaar aangetrokken tot haar verhaal omdat zij zo’n tragische figuur is, terwijl Audrey dat helemaal niet is. In zekere zin is het moeilijker om een ​​film over Audrey te maken, denk ik, en dat verhaal wilde ik vertellen, dat verhaal van hoop en doorzettingsvermogen.

Het was uiteindelijk dus geen gemakkelijke film om te maken?

Heel zeker, en om meerdere redenen. Ze is één van de meest gefotografeerde mensen ooit, er zijn zoveel foto’s van haar, er zijn zoveel archiefbeelden van haar, dat was overweldigend. Maar ik heb altijd geweten dat ik haar verhaal vanuit haar perspectief moest vertellen, en haar stem wilde laten horen. Daarom bouwden m’n editor Mark Keady en ik het verhaal en de tijdlijn op rond haar interviews, van haar eerste tot haar laatste gesprek. Dus we hebben alle archiefbeelden daar doorheen verweven, en toen besloten we om ook haar passie voor dansen erin op te nemen, want dat maakte ook deel uit van haar eigen leefwereld. Maar wat me echt triggerde om deze film te maken, was het idee dat ze de perfecte persoon is om een ​​documentaire over te maken: iedereen kent haar, haar ogen, haar wenkbrauwen, haar silhouet. Het is heel fascinerend om die mythe te analyseren en te kijken wie zij werkelijk was. Toen kwamen haar zoon Sean [Sean Hepburn Ferrer] en zijn dochter Emma Ferrer [Emma Kathleen Hepburn Ferrer] mee aan boord. Dat was heel belangrijk, want door hun betrokkenheid konden we contact leggen met mensen uit haar onmiddellijke omgeving die nog nooit eerder waren geïnterviewd. Want net vanwege haar verhaal was het zo moeilijk om deze film te maken. Zij is niet die tragische figuur die je vaak in documentaires ziet opduiken, maar wel een heldin omdat haar trauma’s resulteerden in iets positiefs, en dat valt nog het meeste op met haar werk voor UNICEF. Het intrigeerde me heel erg om zulk een verhaal te kunnen brengen.

Kun je iets vertellen over al het beeldmateriaal dat je hebt gevonden?

De film bevat beeldmateriaal afkomstig uit meer dan 70 verschillende archieven [waaronder VRT]. Het was een enorme klus om materiaal te vinden dat nog nooit eerder was vertoond, maar we zijn erin gelukt. Sean had ons toegang gegeven tot beeldmateriaal van zijn vader, van hem als kind en van Audrey thuis, wat allemaal zo mooi is, en het is ook anders dan het gepolijste portret dat we gewoonlijk van haar te zien krijgen. Sean herinnerde zich ook dat Maria Cooper, dochter van Gary Cooper, nog beelden had van Audrey en Mel Ferrer, dus daar zijn we ook aan geraakt en die zitten mee in de film. Ik mailde tal van journalisten en vroeg hen of ze hun interviews met haar hadden opgenomen, en één van hen zei me dat hij nog beschikte over gans het interview, dat duurde twee uur, en het was een ongehoord stukje audio waarin ze werkelijk over àlles sprak, van haar tijd in de oorlog tot haar echtscheidingen en haar werk voor UNICEF. Dat veranderde echt de richting van de film.

Dus uiteindelijk lijkt het erop dat je hebt gekregen wat je hoopte te vinden?

Ja, ik wilde echt het verhaal van haar hele leven vertellen, en het was belangrijk om te zien hoe op het einde van haar leven de cirkel uiteindelijk helemaal rond was. Eerst leefde ze in een zeer rijke aristocratische familie, maar wij beginnen haar verhaal in de oorlog met haar als uitgehongerd kind, en dan wordt de cirkel rond wanneer ze op het einde van haar leven in Afrika vecht voor uitgehongerde kinderen. We konden natuurlijk niet over al haar films praten—sommige mensen zijn misschien niet zo opgezet dat in “Audrey” heel wat van haar films niet eens worden vermeld, dus hebben we ons gericht op haar bekendste werk om aan te tonen hoe groot haar culturele impact wel is geweest, terwijl we ook sommige van haar minder bekende films vermelden zoals “Wait Until Dark” [1967], “They All Laughed” [1981] en “Always” [1989]. Want we hadden zoveel materiaal, er zijn zoveel verhalen die we moesten weglaten, en dat was erg pijnlijk. Maar indien ik alles had behouden, dan zou de film ongeveer tien uur duren.

Er zijn veel zeer interessante interviews in de film. Heb je die allemaal zelf gedaan?

Ja. We vlogen naar Amerika, Italië, gingen naar Parijs, Zwitserland, Duitsland—overal. Het was een zeer boeiende ervaring.

Heb je ook regisseur Richard Lester van “Robin and Marian” [1976] kunen contacteren? Hij is nu 88, ik weet niet of hij nog beschikbaar is voor interviews.

Ik denk het wel. We wilden ook praten met Albert Finney [Hepburns co-star in “Two for the Road,” 1967], maar net voordien was hij overleden [februari 2019]. Hetzelfde met fotograaf Terry O’Neill: we hadden contact met hem opgenomen en ik wilde hem interviewen, maar toen overleed hij [november 2019]. Dat was de grote uitdaging voor deze film: de meeste van Audrey’s tijdgenoten zijn helaas niet meer bij ons. Daarom was het zo interessant om te kunnen praten met Peter Bogdanovich [regisseur van “They All Laughed”] en Richard Dreyfuss [Hepburns co-star in haar laatste film “Always”]. Filmcriticus Peter Bradshaw van The Guardian had niet zo’n hoge dunk van “Audrey” omdat hij meer wilde weten over haar films en haar filmcarrière, maar voor mij gaat deze film in de eerste plaats over haar, dat was altijd mijn focus. En uiteraard waren Sean en Emma een zegen. Het gesprek met Emma was heel bijzonder. We vlogen naar New York en ik interviewde haar tien uur lang. Dat was uitzonderlijk, ze is nu een hele goede vriendin. Ze is heel verstandig, ze is een geweldig persoon, een geweldig artiest. Maar ik wilde ook contact opnemen met Pierluigi Orunesu en Marilena Pilat die bij Audrey inwoonden in La Paisible [Hepburns woonst in Tolochenaz, Zwitserland, van 1963-1993] en die nog nooit eerder met de pers hebben gesproken, en haar vriendin Anna Cataldi, haar buurvrouw in Rome. Dat was heel interessant, want Audrey’s vrienden en familie beschermen haar heel erg. Maar de mensen die ik interviewde, bloeiden echt open en gaven me een heel goed beeld van wie ze echt was.

Heb je dat allemaal kunnen doen vóór de uitbraak van de pandemie?

Ja, we hebben veel geluk gehad dat we het voor elkaar hadden gekregen voordat het Coronavirus toesloeg.

Je schreef en regisseerde “Audrey,” maar hoe schrijf en regisseer je een documentaire?

Het schrijven is heel anders. Dat is een continu proces. Je gaat niet zomaar aan je computer zitten, het scenario uitschrijven en het dan verfilmen. Ik ken het verschil omdat ik ook gewone films maak. Bij documentaires is je script als een ruwe schets en je bewerkt het voortdurend in samenspraak met de mensen rondom je. Ik schreef de dansscènes voor de film en ook de verhalende scènes als kortfilms, dat maakt het allemaal veel diverser. Hetzelfde geldt voor het regisseren van een documentaire. In wezen komt het erop neer dat de mensen die je interviewt je moeten vertrouwen, ze moeten zich kwetsbaar genoeg opstellen om je de waarheid te vertellen. De manier waarop je dat doet, is door jezelf ook kwetsbaar op te stellen, en eerlijk te zijn over je eigen werk en ervaringen. Vanuit die optiek moet je ook een film regisseren: je toont je eigen kwetsbaarheid om het beste uit je acteurs te halen, denk ik. Of je nu een documentaire of een speelfilm regisseert, voor mij draait het allemaal om kwetsbaarheid, samenwerking, eerlijkheid en wederzijds begrip.

Was het gemakkelijk om “Audrey” te financieren?

Dat verliep relatief gemakkelijk omwille van de persoon die Audrey Hepburn is. Haar schare fans is zo gigantisch dat de film over de hele wereld wordt uitgebracht. Nadat ik een eerste versie van het scenario had geschreven en samen met mijn producer de film in zijn eerste vorm had gegoten, trokken we ermee naar Universal en ze zeiden meteen dat ze hem wilden financieren. Oorspronkelijk zou de film eerst in de bioscopen worden uitgebracht, maar vanwege Covid zal dat jammer genoeg niet gebeuren. Toch besloten we de release niet uit te stellen tot wanneer de bioscopen opnieuw opengaan, want dan zou “Audrey” het te moeilijk hebben om te concurreren met grote spektakelfilms. En misschien zien de meeste mensen documentaires liever thuis, hoewel het leuk zou geweest zijn om hem ook op een groot scherm te kunnen zien. Maar goed, ik ben al tevreden dat iedereen die het wil, hem nu kan zien, want hoe meer mensen de film kan bereiken, hoe beter: ik denk dat hij mensen kan troosten in een heel moeilijk jaar. Hopelijk kunnen ze hun trauma ombuigen in iets positiefs en een leven vol liefde leven. Dus uiteindelijk ben ik heel blij en heel dankbaar dat we de kans hebben gekregen om de film af te maken—dat we zelfs de kans kregen om hem gewoon te kùnnen maken. Ik ben een jonge filmmaker werkzaam in een heel moeilijke industrie, dus wat meer dan ik verlangen dan een ​​film te kunnen maken over een vrouw waarover ik zo gepassioneerd over ben.

Inspireert Audrey Hepburn jou ook als filmmaker?

Absoluut. Toen we de film maakten, waren er momenten dat het erg moeilijk was. Het was lang niet gemakkelijk om deze film af te werken, en ik vroeg me ook af of hij überhaupt nog wel zou worden uitgebracht. Op zulke momenten van twijfel was zij als een constante aanwezig, ze was een geruststellende stem in m’n achterhoofd. Ze heeft zulke vreselijke en tragische dingen meegemaakt in haar leven, ze heeft ze allemaal overwonnen en ze hebben haar sterker en beter gemaakt. Als je ziet hoe zij als vrouw in een ander tijdperk en in een andere wereld die problemen aanpakte en je ziet hoe ze ermee omging, dat is heel inspirerend en geruststellend. Mijn volgende documentaire—en ik zal ook mijn eerste speelfilm maken—zal gaan over Nicola Adams [“Lioness: The Nicola Adams Story”]. Ze is een bokser en heeft het klaargespeeld om in 2012 van het vrouwenboksen een Olympische sport te maken en ze werd ook de eerste vrouwelijke bokser om de Olympische titel te behalen. Zij is ook zo’n heel inspirerende persoon, iemand die vocht voor datgene waarin ze geloofde. En Audrey Hepburn was net hetzelfde, vooral door haar werk voor UNICEF. Ze was zo boos en zo beschaamd dat de VN na de Tweede Wereldoorlog hadden gegarandeerd dat dit nooit meer zou gebeuren toen ze de Rechten van het Kind introduceerden, en toen werd ze eind jaren tachtig en begin jaren negentig naar Somalië gekatapulteerd, waar exact hetzelfde gebeurde als wat zij als kind tijdens de Tweede Wereldoorlog had meegemaakt. En bovendien, ze wordt ook gezien als dit symbool van perfectie en schoonheid, maar ze was helemaal niet perfect, ze worstelde met al haar onzekerheden, haar eigen lichaam, en het is inspirerend om te weten dat terwijl iedereen dacht dat ze perfect was, ze dat helemaal niet was. Daar heeft ze onder geleden, en dat lijden maakte van haar de persoon die ze was.

Je kent haar nu wel heel goed, niet?

Ik denk van wel, en ik had haar ook graag ontmoet, maar op een bepaalde manier heb ik het gevoel dat het ook gebeurd is, want het is nu alsof ik tweeënhalf jaar met haar heb doorgebracht, ook al was het dan enkel maar in gedachten. Ik heb het gevoel dat ik haar heb leren kennen als persoon, als vrouw en als artiest. Het was een eer om al die tijd zo dicht bij haar te kunnen zijn.

Zoom-interview
26 november 2020

“Audrey” (2020, trailer)

FILMS

KEEPSAKE (2019, kortfilm) DIR – SCR Helena Coan PROD Ryan Bennett CAM Felix Schmilinsky ED Rachel Durance MUS Jim Stewart CAST Patsy Ferran, Bryn Mitchell, Alan Williams

CHASING PERFECT (2019, documentaire) DIR – SCR Helena Coan PROD Nick Taussing, Paul Van Carter CAM Felix Schmilinsky ED Hendrik Faller CAST Jay Leno, Frank Stephenson

AUDREY (2020, documentaire) DIR – SCR Helena Coan PROD Annabel Wigoder, Nick Taussig MUS Alex Somers CAM Simona Susnea ED Mark Keady MUS Alex Somers CHOR Wayne McGregor CAST (geïnterviewden) met o.m. Sean Hepburn Ferrer, Emma Kathleen Hepburn Ferrer, Clémence Boulouque, Molly Haskell, Peter Bogdanovich, Andrew Wald, Clare Waight Keller, Michael Avedon, Richard Dreyfuss, John Loring, John Isaac, Edith Lederer

LIONESS: THE NICOLA ADAMS STORY (2021, documentaire) DIR – SCR Helena Coan PROD Annabel Wigoder, Nick Taussig, Laure Vaysse CAM Nathalie Pitters ED Mark Keady CAST Nicola Adams