“Little Audrey’s Daydream: The Life of Audrey Hepburn,” onlangs gepubliceerd door Princeton Architectural Press, vertelt het verhaal van één van Hollywoods meest gerenommeerde actrices. In tegenstelling tot de talloze biografieën over Audrey Hepburn die tot nu toe het daglicht hebben gezien, is dit een kinderboek dat haar verhaal vertelt voor een nieuwe generatie, gezien vanuit haar eigen perspectief toen ze als kind in België en Nederland opgroeide tijdens de Tweede Wereldoorlog, en bij gebrek aan voedsel en verwarming haar dagen in bed doorbracht. Ze dagdroomde over hoe haar leven er later zou uitzien, zonder toen te beseffen dat ze als volwassene een gevierde actrice, moeder en humanitairian zou worden.

Zij heeft getoond hoe je van de Keienveldstraat 48 in Elsene, waar ze is geboren, kan uitgroeien tot een onsterfelijke en trendy larger-than-life persona die moeilijk uit het straatbeeld is weg te denken. In Coronatijden valt ze niet meer op, maar in het pre-Coronatijdperk zag je op een zonnige namiddag op de Meir in Antwerpen wel ergens dames passeren met handtassen, schoudertassen of winkeltassen met haar beeltenis erop, en waar ook ter wereld heb je restaurants, kledingwinkels of kapperszaken met een foto van haar in “Sabrina” (1954) of met haar brede hoed in “Breakfast at Tiffany’s” (1961).

Het boek “Little Audrey’s Daydream: The Life of Audrey Hepburn” is een betoverende terugblik op de jonge Audrey Hepburn toen ze een klein meisje was met grote dromen, in de hoop ballerina te worden, werd geschreven door haar zoon Sean Hepburn Ferrer (geb. 1960, uit haar huwelijk met acteur Mel Ferrer) en zijn vrouw Karin Hepburn Ferrer. Eerder schreef hij ook al de bestseller “Audrey Hepburn: An Elegant Spirit” (2003).

Hoewel ze in 1993 overleed, is de legende van Audrey Hepburn nog steeds even springlevend als weleer: de Oscarwinnares werd een van de meest geliefde filmactrices toen ze aan het grote publiek werd geïntroduceerd in “Roman Holiday” (1953), en vervolgens schitterde in “Sabrina” (1954), “The Nun’s Story” (1959), “Breakfast at Tiffany’s” (1961), “The Children’s Hour” (1961), “Charade” (1963), “My Fair Lady” (1964), “How to Steal a Million” (1966), “Wait Until Dark” (1967), “Robin and Marian” (1976), “Bloodline” (1979) en haar laatste speelfilm “Always” (1989). Ze maakte niet enkel sommige van de beste films ooit, ze werkte ook samen met enkele van de beste regisseurs, waaronder Billy Wilder, Fred Zinnemann, John Huston, King Vidor, William Wyler, George Cukor en Steven Spielberg. Regisseur Stanley Donen, die drie films met haar maakte, vertelde me ooit, What Audrey Hepburn had, you couldn’t teach, you couldn’t even learn it. Bovendien werd de ster die de harten van miljoenen veroverde, ook een tijdloos stijl- en popcultuur-icoon.

Toch was haar belangrijkste rol die van UNICEF-ambassadrice, welke haar in december 1992 de hoogste Amerikaanse burgerlijke onderscheiding opleverde, de Presidential Medal of Freedom. Ofschoon toen reeds in een vergevorderd stadium van kanker, bleef ze dat jaar zo lang mogelijk aan de slag voor UNICEF en reisde ze nog naar verschillende landen, waaronder Kenia en Somalië. Drie maanden later, op 29 maart 1993, ontving ze tijdens de Oscaruitreiking postuum de Jean Hersholt Humanitarian Award. Haar zoon Sean nam de onderscheiding in ontvangst, aangezien zij twee maanden eerder, op 20 januari 1993, in haar woning in Zwitserland op 63-jarige leeftijd was overleden.

Met weinig woorden en ongeveer 25 illustraties van de hand van Dominique Corbasson en François Avril, kreeg “Little Audrey’s Daydream” lovende recensies op de websites van The New York Times, Today en People—om er maar een paar te noemen. Het ebook en het audioboek zijn intussen ook beschikbaar.

Met zijn moeders blijvende humanitaire erfenis in het achterhoofd, doneren Sean Hepburn Ferrer en zijn vrouw Karin al hun auteursopbrengsten van “Little Audrey’s Daydream” aan EURORDIS—The Voice of Rare Disease Patients in Europe.

Na eerdere one-on-one interviews met hem over het leven en werk van zijn moeder (2016) en zijn tentoonstelling “Intimate Audrey” (2019), werd dit gesprek met Sean Hepburn Ferrer coronaproof en online gehouden om over zijn nieuwste boek te praten. Verwijzend naar de pandemie en het Coronavirus, zegt hij dat de moeilijke jeugd van zijn moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog parallellen vertoont met wat kinderen vandaag de dag doormaken.

Op het eerste zicht is “Little Audrey’s Daydream” een kinderboek, en aangezien volwassenen Audrey Hepburn nog steeds ter harte nemen, is er voor het boek niet echt een leeftijdsgrens. Het introduceert andermaal een tijdloze Audrey Hepburn, altijd positief en opbeurend, die op moeilijke momenten de hand reikte om anderen te helpen. “Droom niet alleen voor jezelf, maar droom wat het beste is voor anderen,” is volgens Ferrer dan ook de belangrijkste boodschap van het boek, dat is geïnspireerd op waargebeurde feiten uit het leven van zijn moeder.

De Ferrers schreven dit boek als een eerbetoon aan Hepburns vastberadenheid, verbeeldingskracht en veerkracht, ondanks de traumatische gebeurtenissen die ze tijdens haar jeugd opliep. Het biedt een baken van hoop in moeilijke tijden en inspireert jonge kinderen om hun dromen en passies na te streven. Een online gesprek, dus.

Welke leeftijdsgroep probeer je met “Little Audrey’s Daydream” te bereiken?

Hoewel het er op papier uitziet als een boek voor kinderen, is het echt voor kinderen van alle leeftijden—het kind in ons allemaal. Princeton Architectural Press begreep dit concept onmiddellijk. Het lijkt een beetje op Hello Kitty. Op het eerste zicht is dat voor 3-jarigen, maar 50-jarige vrouwen dragen ook Hello Kitty T-shirts onder hun jas. Het is dus aan de ouders om het boek voor te lezen aan hun kinderen en het bevat meerdere lagen, zodat zij dingen kunnen begrijpen die hun kinderen nog niet kunnen vatten. Ik zal je een voorbeeld geven. In de laatste scène beëindigt ze haar dagdroom en valt dan in slaap. En zo zullen kinderen dat ook zien. Maar volwassenen weten dat het het einde van haar leven betekende. Wat mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, zoals het verlies van vrijheid, is ook relevant tijdens een pandemie. Dat maakt het boek nog waardevoller dan voorheen. Het is in wezen wat onze kinderen nu ook ondergaan. Een van de eerste dingen waar ik aan dacht bij het begin van deze pandemie, was dat we in de toekomst nooit meer op dezelfde manier naar vluchtelingen zullen kijken, want zo leven zij elke dag van hun leven. De gemiddelde tijd van een vluchteling in dat systeem is 16 jaar. Het wordt een levensstijl en kinderen worden volwassenen in vluchtelingenkampen. Het boek bevat dus een aantal thema’s die relevant zijn, ook voor kinderen.

Wanneer heb je het boek geschreven? Hoe ziet de tijdlijn eruit?

We schreven het boek een paar jaar geleden, maar aanvankelijk vonden we geen uitgever. Op dat ogenblik hadden we ook nog geen illustraties, enkel de tekst. De meeste Amerikaanse uitgevers zijn erg gestructureerd als het gaat over leeftijdscategorieën: ‘Het moet bestemd zijn 4 tot 7, of 7 tot 10.’ Ze hebben de neiging om hun producten echt in vakjes onder te verdelen. Dus besloten we het in eigen beheer uit te geven tijdens de tentoonstelling “Intimate Audrey” in Brussel [mei 2019]. Maar daarvoor had ik illustraties nodig, en mijn goede vriend Laurent Durieux, die voor de tentoonstelling een prachtige poster van “Breakfast at Tiffany’s” had ontworpen, stelde me voor aan twee illustratoren, Dominique Corbasson en François Avril. Helaas had Dominique kanker en wist ze dat dit haar laatste werk zou worden [ze stierf in 2018 op 60-jarige leeftijd]. Dit maakt de illustraties nog kostbaarder, waardevoller en ontroerender. Ze laat dit achter als de erfenis van een rijkgevulde loopbaan als illustrator. Gelukkig hebben we nog François, haar man, die eveneens een meester in zijn vak is. Dominique was een beroemdheid met wereldwijde tentoonstellingen, tot in Japan toe, en ze had ook reclamecampagnes gedaan voor wereldmerken en tal van bedrijven. Karin en ik hielden meteen van hun stijl.

Dus je schreef het boek voordat je had besloten om “Intimate Audrey” te organiseren?

Ja, ik had het boek voordat ik besloot om “Intimate Audrey” groen licht te geven. Ik wist dat ik de tentoonstelling wilde doen; zowel mijn broer als ik hadden elk een collectie bijgehouden die als basis van een mogelijke tentoonstelling kon dienen. Deze tentoonstelling was oorspronkelijk gepland voor haar 80ste verjaardag [in 2009], maar het duurde uiteindelijk tien jaar voordat hij helemaal klaar was. Dus werd hij georganiseerd ter ere van haar 90ste verjaardag. Ik begon de krachtlijnen van het verhaal voor het eerst ergens rond 2015-2016 uit te schrijven. Eind 2017 was er dan de veiling bij Christie’s, en toen begon ik met de voorbereiding van “Intimate Audrey” voor haar 90ste verjaardag. Maar toen had ik het eigenlijk al opgegeven om nog een ​​uitgever te vinden. Ik vroeg Karin om haar mening, zij heeft een opleiding filosofie en complexe systeemwetenschappen. Zij paste het aan om er zeker van te zijn dat de concepten die we naar voren brachten op alle niveaus echt waterdicht waren. Toen we het dan aan de uitgever bezorgden, hebben ze de taal en het woordgebruik links en rechts wat aangepast, zonder de essentie van de concepten of de vragen die ze stellen te veranderen.

Was het moeilijk om voor kinderen te schrijven?

We moeten heel voorzichtig zijn wat we kinderen vandaag voorschotelen. Ze worden blootgesteld aan allerlei ideeën, of ze nu thuis, op straat of op school zijn, en ze groeien op conform de aanpak van hun familie en hun leraren. Het brein van een kind is iets heel moois maar het is ook kwetsbaar, en het idee is om die ontwikkeling te stimuleren, zonder het te structureren volgens onze eigen ervaringen.

Hoe zit het met de hoofdstukken die je hebt gekozen? Kun je wat meer vertellen over de keuzes die je hebt gemaakt?

Ik had altijd drie acts in gedachten: haar jeugd, haar carrière en stijl, en de derde act met haar goede doelen. Die krachtlijnen sprongen er meteen uit, want de afgelopen 27 jaar heb ik haar leven uitgebreid gedocumenteerd met tentoonstellingen, boeken, editorials, enz. Haar leven is als een toneelstuk dat is geperfectioneerd na al die duizenden voorstellingen. Daarom zijn deze mijlpalen ook zo goed gepolijst, ze komen haast vanzelf tevoorschijn. Je weet naderhand wel wat de mensen aanspreekt en waarin ze zich herkennen. Ze zijn een aaneenschakeling van belangrijke momenten in haar leven, maar ook eerdere toevalligheden—kleine dingen zoals een glimlach in het donker, of schaatsen op een rivier om naar school te gaan. Elk beeld opent een wereld op zich. Schaatsen op een rivier om naar school te gaan is iets dat we nu niet meer kennen, het is als een droom uit vervlogen tijden. Dus die krachtlijnen gaf ik als een soort van oneliners aan de kunstenaars, en daarmee konden zij aan de slag. Nadien herschreef ik de tekst om de illustraties verder aan te vullen. Maar ik zei niet tegen hen, zoals een filmregisseur zou doen, ‘Hier staat de camera, het kind zie je daar links, en rechts is een hond.’ Dat deed ik niet. Ik liet hen zelf de visuele wereld creëren. Het is dus geen muziekvideo, het is een woordvideo [lacht].

Na “Audrey Hepburn: An Elegant Spirit” [2003] is dit je tweede boek over het leven van je moeder. Een totaal ander concept. Was “Little Audrey’s Daydream” gemakkelijker voor je om te schrijven?

Je zou denken dat een klein boekje met pakweg 25 illustraties en weinig tekst gemakkelijker is dan het schrijven van een boek van 600 pagina’s. Maar dat is niet zo. Het is moeilijker, omdat je met een veel fijner penseel schildert als je een verhaal uitschrijft dat zo essentieel is en heel wat beperkingen oplegt. Hoe kleiner de marge is om iets uit te werken, hoe moeilijker het wordt.

Komt het boek ook in andere talen uit?

Om te beginnen verkopen kinderboeken niet zoveel exemplaren, tenzij het legendarische boeken zijn, zoals “Le petit prince” [1943, geschreven door Antoine de Saint-Exupéry]. Onze Japanse uitgever is begonnen in de medische sector; vorig jaar publiceerden ze een kinderboek dat zeer succesvol was. Nadien stapten ze naar ons toe met een open geest, en dus gingen we met hen mee in zee. De eerste druk is bestemd voor de Engelstalige markt, en we wachten nu wat er gaat gebeuren in Duitsland, Italië, Frankrijk… Ik heb het geluk dat van mijn enige andere boek “An Elegant Spirit” [2003] meer dan anderhalf miljoen exemplaren werden verkocht. Dus, ofschoon de meeste uitgevers vaak geen uitgevers van kinderboeken zijn, hebben we tenminste die achtergrond om potentiële uitgevers een mate van zekerheid te bieden.

Dat maakt je van boek een uitdagend project, neem ik aan?

Het is niet onze bedoeling dat dit gewoon maar een schattig, klein kinderboek is dat zal komen en gaan. We hopen en dromen dat het een boek wordt van alle tijden, net als “Goodnight Moon” [1947, geschreven door Margaret Wise Brown, geïllustreerd door Clement Hurd]. Dat is een prachtig kinderboek dat legendarisch is geworden. Het had een visie en legs om de tand des tijds te kunnen doorstaan. Ik weet dat er veel boeken zijn die beter zijn dan ons boek, maar ik heb zeker de ambitie om het te steunen en het een kans te geven om iets timeless te worden.

Heb je intussen al reacties gekregen van mensen die nog met je moeder hebben gewerkt?

Er is niemand meer. Ik heb wel een exemplaar gestuurd naar John Isaac, hij was de fotograaf van mijn moeder tijdens haar UNICEF-jaren en hij vond het geweldig, maar de meeste van haar vrienden en collega’s zijn overleden. Er was wel de feedback van de journalisten die het hebben gelezen, en die was echt prachtig, en de reacties waren heel bemoedigend. Ik zeg altijd tegen Amerikaanse uitgevers dat ik ben opgegroeid in een cultuur waar Kuifje was bestemd voor kinderen van 7 tot 77 jaar, ik hoop dat dit boek dat ook mag meemaken. Sommigen onder hen zeiden, ‘Maar zo werkt het niet.’ Maar we kunnen niet blijven leven in een op kinderen gerichte samenleving waar de wereld hen achterna holt: we moeten leren hoe we alles tegen kinderen moeten zeggen, zodat ze hun natuurlijk vermogen om de essentie van de waarheid te zien ook kunnen behouden. Als een opa sterft, in plaats van te zeggen, ‘Opa viel in slaap,” is het beter om te zeggen, ‘Zijn lichaam gaf het op, hij was moe, maar zijn geest is nog steeds bij ons.’ Dit is een slecht voorbeeld, maar we moeten kinderen respecteren en niet proberen hen te vormen volgens onze eigen misleidende percepties van de realiteit.

Denk je dat je ooit nog een derde boek over het leven en de carrière van je moeder zal schrijven?

Nee, ik denk dat ik alles heb gezegd wat ik over haar te vertellen heb. Ik kom uit de filmwereld, dat is mijn achtergrond, scenario’s schrijven en als scriptdoctor scenario’s herwerken. Ik vind het zalig om een ​​scenario vast te nemen en aan de dialoog te sleutelen. Dat ken ik, ik weet hoe ik dat moet doen. Maar een boek schrijven, en zeker een kinderboek, dat duurt bij mij tien keer zolang als bij een echte schrijver die dat elke dag doet. Dat is dus helemaal niet mijn specialiteit. Vandaar dat ik denk, less is more. “An Elegant Spirit” was de ultieme spirituele autobiografie over mijn moeder, en Barry Paris schreef de beste historische biografie over haar leven [“Audrey Hepburn,” 1996]. Met “Little Audrey’s Daydream” hoop ik dat ik nu de essentie voor toekomstige generaties heb verteld, want in de afgelopen 20 jaar is haar fan base van onze generaties en die van onze ouders verschoven naar kinderen—jonge tweens en tieners die nu jongvolwassenen worden. Ze is geliefd bij alle leeftijdsgroepen en ik wilde ervoor zorgen dat haar verhaal ook wordt doorgegeven aan de volgende generatie.

Heb je zelf nog plannen om opnieuw films te produceren?

Ik ben momenteel met een zeer goede schrijver een film aan het uitwerken. Het is een klassieke actiethriller, maar vanwege het gebrek aan beschikbare bioscoopzalen en lockdowns… Ik hoopte dat een aantal plaatsen en regio’s de pandemie zouden kunnen overwinnen en er aan de andere kant zouden uitgeraken, maar het lijkt erop dat overal vrij gelijkmatig terugkeert. Nu hebben we iets dat men pandemie fatigue kan noemen: als mensen even wat losser worden, dat ding vergeeft het je niet. Je moet dus heel methodisch zijn: je moet je schoenen buiten laten staan, je laat je pakjes buiten staan, je wast je handen duizend keer per dag, je draagt ​​een masker, afstand houden, enz. Je moet er heel de tijd aan denken, elk moment.

In verschillende landen is het aantal Covid-sterfgevallen elke dag minstens één vliegtuig dat naar beneden valt. Dat is angstaanjagend.

Mensen realiseren zich vaak niet hoeveel doden dat zijn. Kanker kost elk jaar meer levens, net als hartaandoeningen, en op één of andere manier hebben we ermee leren leven. Maar ik denk niet dat de wereld ooit nog dezelfde zal zijn. We kunnen na de pandemie wel terugkeren naar alles wat we eerder kenden, zoals toerisme, evenementen, enz. En vooral al de jobs die verloren zijn gegaan. Maar ook al komt het allemaal terug, we zullen alles waarschijnlijk wel door een andere bril bekijken. Hopelijk maakt het ons ook beter. Misschien is dit gewoon de natuur die zich voorover buigt en beleefd zegt, ‘Wat doen jullie allemaal met deze prachtige planeet die ik jullie heb gegeven? Deze perfect uitgebalanceerde wereld, je vervuilt hem, de bossen verdwijnen en jullie doden eindeloos veel diersoorten.” We zeiden altijd dat we het Amazone regenwoud niet mochten verliezen, omdat daar misschien grondstoffen waren om geneesmiddelen te maken die we niet eens kennen. Maar het moet er precies allemaal aan geloven. Anderzijds, mensen ontdekken ook nieuwigheden in de natuur die van ongelooflijk groot belang kunnen zijn. Dus ik blijf altijd hoopvol, ik geloof uiteindelijk in de mensheid, en ik ga ervan uit dat we dit kunnen overwinnen en dat we er beter zullen uitkomen. De vraag is hoeveel meer we moeten doorstaan ​​voordat we gedwongen worden om te kiezen voor de high way.

Veel filmprojecten zijn uitgesteld of geannuleerd als gevolg van Covid, maar komen er misschien nieuwe projecten aan over je moeder?

Er is een fantastische nieuwe documentaire, “Audrey” [trailer], gemaakt door Salon Pictures, een in Londen gevestigd bedrijf dat bekend is om zijn twee BAFTA-nominaties voor de documentaire “McQueen” [2018], en ze maakten ook een van de twee films over Winston Churchill [“Churchill” in 2017, met Brian Cox en Miranda Richardson]. “Audrey” is de meest complete documentaire en biografie over haar leven. Ze hebben overal gezocht en vonden beelden die nog nooit eerder waren gezien, zoals de clips van Maria Cooper, de dochter van Gary Cooper. In de V.S. wordt “Audrey” uitgebracht via Netflix, en UIP handelt de documentaire internationaal af. Dus ik doe nu promotie voor beide en bundel mijn krachten om beide projecten voor te stellen.

Bent je op één of andere manier met deze documentaire verbonden?

Nee. Ik heb hen zoveel mogelijk geholpen en ze hebben me geïnterviewd, en aan het einde is er een speciale vermelding Sean Hepburn Ferrer, spiritual godfather.

Heb je hen ook beeldmateriaal en homevideo’s gegeven?

Ik denk dat het meeste dat ze hebben gevonden via gebruikslicenties werd verkregen, anders wordt het allemaal te ingewikkeld. Maar het is een heel interessante documentaire, hij gaat over haar leven en wie ze écht was. Een beetje zoals de tentoonstelling “Intimate Audrey.” Ik ben er heel blij mee. Al deze projecten passen perfect in mekaar.

Interview via Google Meets,
10 november 2020

“Little Audrey’s Daydream” (2020, boektrailer)