Jelle De Beule (geb. 1981) is al jaren gekend en geprezen als een creatieve duizendpoot. Hij is vooral actief op televisie waar de veelzijdige komiek in verschillende programma’s zijn sporen heeft verdiend, eerst als mede-oprichter van Neveneffecten dat furore maakte met o.m. “Basta” (2011, waar de belspelletjes met succes op de korrel werden genomen), maar hij schitterde evenzeer in programma’s als “De Ideale Wereld” (als sidekick van Otto-Jan Ham), het hilarische reisprogramma “Is ’t nog ver?” (2013-2014, met Otto-Jan Ham en Elise Crombez), of de dramaserie “De Dag” (2018).

Terwijl hij in al die jaren met zijn frivole en aanstekelijke spontaniteit en zijn vaak kenmerkende kwajongenshumor de krijtlijnen van de Vlaamse comedy haast hertekende en schitterde in alle lagen van comedy, laat hij nu meer en meer in zijn kaarten kijken door als acteur ook het dramatische genre op te zoeken. En met bijzonder veel succes, zo blijkt. Getuige daarvan zijn hoofdrol als overspelige echtgenoot in zijn debuutfilm “The Best of Dorien B.” van Anke Blondé, tevens de openingsfilm van het Filmfestival Oostende op vrijdag 6 september (eerder dit jaar werd de film al vertoond tijdens de filmfestivals van o.m. Rotterdam, Beijing, Lucca en Sidney). Centraal staat het personage van Dorien, gespeeld door Kim Snauwaert, een 37-jarige vrouw met een goedlopende dierenartsenpraktijk, twee kinderen en een echtgenoot (rol van Jelle De Beule)—het ideale plaatje, zou je denken, maar er is meer aan de hand dan men op het eerste zicht zou vermoeden.

En in dit komisch drama, of dramatische komedie als je wil, komt een uit de kluiten gewassen Jelle De Beule stevig uit de verf. Deze keer dus niet als komiek, wel meteen als rasacteur.

Tijdens de persdag van “The Best of Dorien B.” volgde onderstaand gesprek met de veelzijdige man.

Je bent vooral bekend als komiek en schittert al vele jaren in het genre van de comedy. In deze film speel je Jeroen, de echtgenoot van Dorien, een karakterrol. Wat was voor jou de uitdaging?

Voor mij persoonlijk liggen comedy en drama dicht bij elkaar, want op een of andere manier zijn er overeenkomsten. Het effect is natuurlijk verschillend, iemand lacht of is ontroerd, maar niet de manier van aanpakken. Bij comedy probeer ik het altijd oprecht en realistisch te brengen omdat het dan vaak grappiger wordt dan wanneer je heel karikaturaal gaat spelen. Dus in die zin vind ik het wel ongeveer hetzelfde. Hier gaat het natuurlijk over m’n eerste film, dat is wel iets speciaals, en ik ben nog niet zolang geleden begonnen met die zuiver dramatische rollen. Eerst heb je een beetje de angst om tegenover die grote acteurs te staan, al die grote namen zoals Katelijne Verbeke en Dirk van Dijck, want dat zijn werkelijk iconen, dat zijn serieuze acteurs die al jaren in het vak staan, terwijl ik er een beetje ben ingerold en ik doe maar wat zonder dat ik weet wat ik doe. De angst die je dan moet overwinnen, is eerder van, ‘Val ik hier niet door de mand als acteur?’ Maar die acteurs zijn zo genereus en accepteren je meteen, dat geeft vertrouwen, en dan ga je ook voluit om die gêne te overwinnen van da’s nen bedrieger, die kan da niet [lacht]. Uiteindelijk was het helemaal niet nodig om zo te denken.

Daar komt dan nog bij dat in de andere personages een zekere dosis humor valt te herkennen, en dat is niet het geval bij jouw personage.

Nee, in het komische jargon is hij meer een aangever. De humor ligt vooral bij Dorien die aan het sukkelen is en altijd maar verder wil gaan. Ik heb dus geen enkele komische scène in de film. Toen ik het scenario las, dacht ik in het begin, ‘Dit is wel echt een heel ernstige film,’ omdat ik heel erg op mijn personage gefocust was, maar toen ik nadien de film zag, vond ik hem ook wel heel grappig omdat ik mijn personage niet als komisch heb gelezen en enkel puur dramatisch heb gespeeld.

Wat dacht je toen je het scenario voor de eerste keer las? Vanuit welke invalshoek heb je het bekeken?

Eerst heb ik de focus gelegd op heel het verhaal, omdat je als acteur wil weten waarover het gaat, wat de toon is, de stijl, en hoe je het verhaal kan interpreteren. Toen ik de rol begon in te studeren, wilde ik al de informatie die mijn personage niet kan weten ook niet verifiëren, want Jeroen weet amper iets over zijn vrouw. Dat bepaalt ook mee de tragiek van het verhaal: hij is zo intens bezig met zijn werk, met zijn—al dan niet—minnares, hij heeft geen oog voor hetgeen Dorien meemaakt en hij durft het haar ook bijna niet meer te vragen. Daar was ik dus vooral mee bezig, omdat hij zo egocentrisch en wat egoïstisch is. Het grappige is dat ik tijdens de repetities met Kim soms discussieerde wanneer bijvoorbeeld in een scène wordt gezegd, ‘Uw ma mag blijven slapen, ik zal me wel in de zetel leggen.’ En zij zegt dan, ‘Ja maar we gaan aan onze relatie werken, waarom slaap je dan niet bij mij?’ Ik had als acteur zodanig dat standpunt van Jeroen overgenomen dat ik met haar aan het discussiëren was, van, ‘Maar Jeroen heeft toch gelijk? Jij bent toch onredelijk?’ Het was goed dat ik bijna even egocentrisch werd als Jeroen. Het komt ook omdat Anke heel erg op acteursregie heeft gewerkt met intensieve repetities, zodat je de eigenheden van het personage bijna spontaan overneemt. Het maakt dan zelfs niet uit dat de film bijvoorbeeld niet in chronologische volgorde is opgenomen—wat hier ook praktisch onmogelijk was. Je moet als acteur dus altijd consequent zijn, en de emotionele evolutie van je personage moet kloppen, je moet op het juiste moment inpikken, en dat werd tijdens de repetities heel goed aangepakt.

Ik neem aan dat je je dan bij “The Best of Dorien B.” ook aan je tekst hebt gehouden? Geen improvisatie dus?

Ja, want de film zat zodanig in Anke haar hoofd dat je op de set niet wil discussiëren over je keuzes. Ze zet zo hard in op je geloofwaardigheid en authenticiteit, dat heel het verhaal en de dialogen precies zijn wat ze bedoelt, en dus was het heel belangrijk en nuttig om daarover op dezelfde hoogte met haar te kunnen communiceren. En bovendien, als je daar een crew van dertig man hebt klaarstaan die moet wachten, dat gaat niet. Het heeft dus gerendeerd om veel tijd en energie te steken in het spelen van onze rollen.

Maar je bent een beetje de Vlaamse king of comedy, en ook heel sterk in het improviseren. Dat valt hier dan zo goed als helemaal weg. Dat was misschien wel even wennen?

Zowel in comedy als in tragikomedie moet je je houden aan hetgeen in het scenario staat, vind ik. Alleen dan kan je de essentie van een scène vatten, je kan niet zomaar random iets weglaten omdat het niet goed bekt. Zuiver op de manier van praten, dat kun je je wel eigen maken, maar dat heel technisch spelen, dat is iets anders, en dat spreekt me ook heel erg aan. Zeg ik dit, dan zit ik zo op m’n stoel, en zeg ik dat, dan zet ik me anders. Daar moet je goed op letten, wat het is een technische manier van spelen. Het ligt mijlenver verwijderd van improviseren, maar ik vind het ook heel boeiend.

Is het een doelbewuste keuze van je om ook dramatische rollen te gaan spelen?

Ja, want ik wil niet in iets vastgroeien, ik wil zeker geen karikatuur van mezelf worden. Ik heb vijf jaar lang “De Ideale Wereld” gedaan, dat is heel cassante humor, heel grof, je maakt satire waarbij je constant een oordeel hebt over mensen en situaties. Mensen denken mettertijd dat je echt zo bent, met een cynische kijk op alles en iedereen, en dan is het interessant om ook iets anders te doen en te laten zien van, ‘Okee, nu ben ik acteur, nu ga ik een rol spelen.’ En dan blijf je even weg van comedy omdat je er anders toch in blijft hangen. Dus als je iets totaal anders wil spelen, kies je beter dramatische rollen, dat is trouwens een ander facet van iets dat ik graag doe. En zo ben ik niet weer eens die cynische rotzak [lacht]. Anke zei me eens dat ze op een trouwfeest tegen iemand had gezegd, ‘Ik ga een film maken met Jelle De Beule.’ En er antwoordde iemand, ‘Dien ambetante!’ En dat klopt: in “De Ideale Wereld” speel ik iemand die ambetant is, maar ik kan ook aan heel aangename collega zijn [lacht], dat wil ik dan ook eens een keer tonen.

Jeroen is een sterke rol, en je hebt hem heel sterk gespeeld. Het ligt je wel, niet?

Ik heb zeker de ambitie om daarin verder te gaan. Ik ben ook een huisvader met kinderen, dus dat soort realistische rollen spreekt me wel erg aan. Ik vind het boeiend, en ik zou het voor mezelf jammer vinden mocht ik niks kunnen doen met het potentieel dat ik hoop te hebben.

Gent,
19 juni 2019

“The Best of Dorien B.” (2019, trailer)

THE BEST OF DORIEN B. (2019) DIR Anke Blondé PROD Jean-Claude Van Rijckegem, Dries Phlypo SCR Anke Blondé, Jean-Claude Van Rijckegem (verhaal van Anke Blondé, Bert Van Bael, Sanne Nuyens, Geert Verbanck, Ellen Schoenaerts) CAM David Williamson ED Axel Skovdal Roelofs MUS Rutger Reinders CAST Kim Snauwaert (Dorien), Jelle De Beule (Jeroen), Katelijne Verbeke (Monique), Dirk van Dijck (Jos), Robrecht Vanden Thoren (Miguel), Wine Dierickx (Liesbeth), Peter De Graef (Gilbert)