Iedereen kent het regisseursduo Bilall Fallah (geb. 1986) en Adil El Arbi (geb. 1988). Ze zijn bekend en geprezen omwille van hun jeugdig enthousiasme, en hun vrolijke en sprankelende humor, maar ze genieten vooral internationale waardering omdat beiden vakkundige en deskundige filmmakers zijn. Gezien hun jonge leeftijd en met slechts drie low-budget films op hun palmares—”Image” (2014), “Black” (2015) en “Patser” (2018)—hebben ze bewezen heel wat in hun mars te hebben. En het goede nieuws is dat op een bepaald ogenblik de lokroep vanuit Hollywood steeds luider begon te klinken.

De Amerikaanse filmproducent Jerry Bruckheimer (geb. 1943)—ook niet de minste, want zijn lange lijst van blockbusters omvat “Flashdance” (1983), “Beverly Hills Cop” (1984), “Top Gun” (1986), “Bad Boys” (1995), “Pearl Harbor” (2001), “Pirates of the Carribean: Dead Man’s Chest” (2006), en de sequels daarvan—had immers de twee Belgen opgemerkt nadat hij “Black” had gezien. Onder de indruk van hun prestatie, kwam hij met hen in contact en vroeg hen om naar Hollywood te komen. En de rest is binnenkort filmgeschiedenis?

Intussen was hun aandeel in de tv-serie “Snowfall” (2017) en de TV-film “Scalped” (2017) reeds ingeblikt, en dus trokken ze met hun vaste cameraman Robrecht Heyvaert opnieuw naar Amerika, deze keer om er “Bad Boys for Life” (ook gekend als “Bad Boys 3”) op te nemen, met in de hoofdrollen Will Smith en Martin Lawrence (de vorige twee films, uit 1995 en 2003, werden geregisseerd door Michael Bay). “Bad Boys for Life” wordt in januari 2020 in de bioscoop verwacht.

Dit gesprek met Bilall Fallah vond plaats in september 2017, tijdens het Festival International du Film Francophone de Namur. Hij was toen de juryvoorzitter voor de kortfilms die tijdens het Festival werden vertoond. Pakweg vier maanden later kwam “Patser” in roulatie.

Ik vind het heel moedig dat jullie het aanbod om “Bad Boys for Life” in Amerika te maken, eerst hadden afgewezen omdat jullie hier liever “Patser” wilden maken. Dat was toch geen eenvoudige beslissing?

Dat klopt. Maar voor ons is het erg belangrijk om te weten waar onze roots liggen en wie we zijn, en aangezien “Patser” al was gepland toen we werden gevraagd om “Bad Boys 3” te maken, zou het zeer ondankbaar geweest zijn om tegen de hele ploeg te moeten zeggen, ‘Oké jongens, “Patser” gaat niet door, want we trekken over drie weken naar Amerika.’ Bovendien was “Patser” een film die we al heel lang wilden maken, we waren er heel erg aan gehecht. Maar “Bad Boys 3” óók natuurlijk, dus toen ze vanuit Amerika belden en vroegen of we over een paar weken beschikbaar zouden zijn, was het een moeilijke keuze. Maar nogmaals, we konden onze mensen hier in België niet zomaar achterlaten en meteen naar Hollywood vertrekken. Dus uiteindelijk kozen we voor “Patser,” en ik hoop echt dat het een blockbuster wordt in België, hopelijk één van de tien meest succesvolle Vlaamse films aller tijden [lacht].

“Patser” (2018, trailer)

Hier hebben jullie totale autonomie over jullie projecten, dat zal in Amerika wellicht anders zijn?

We moeten ginder zeker compromissen sluiten. Wij zijn geen Martin Scorsese of Quentin Tarantino, hé. Als zij iets zeggen, luistert iedereen. Wij moeten samenwerken met de producent en de studio, dus als we een beslissing nemen, moeten we uitleggen waarom en hoe. Dat is ook één van de redenen waarom we “Patser” echt wilden maken—de creatieve vrijheid die we hadden voor die film, was erg belangrijk voor ons. Anderzijds hebben we intussen in Amerika aan de tv-serie “Snowfall” [2017] gewerkt, en ik kan je vertellen dat het een geweldige ervaring was. De budgetten zijn enorm, en de mogelijkheden zijn bijna eindeloos. Het is altijd onze droom geweest om in Hollywood te werken en we zijn blij dat die droom werkelijkheid wordt. Ik bedoel, hoe goed is dat?! Het zou prachtig zijn als we in de toekomst zowel in Amerika als in Europa kunnen werken, zodat we het beste van beide werelden hebben.

Wat ik boeiend vind aan “Image” en “Black,” jullie hebben het lef om die verhalen te vertellen vanuit het oogpunt van een vrouw. Dat gebeurt niet zo vaak.

Ja. In “Black” speelt het verhaal zich af in een machowereld, met voornamelijk mannen als de centrale en belangrijkste personages, en we dachten dat het interessant zou zijn om het vanuit een andere invalshoek te bekijken. Een film maken betekent dat je het publiek attent wil maken op iets dat ze misschien nog niet zo vaak hebben gezien, of je probeert een originele of andere invalshoek te bedenken. Dus “Black” vertelt het verhaal zoals het bekeken wordt door een zwart zestienjarig meisje uit Brussel, en voor zover we weten is het op die manier nog niet verteld. De film was gebaseerd op een boek en toen Adil en ik het voor het eerst lazen, we wisten meteen, ‘Dat verhaal moeten we gewoon vertellen.’ En dat is ook wat we waarderen aan Martin Scorsese of Quentin Tarantino: zij maken films die je niet elke dag te zien krijgt. Dat is de kracht van cinema, ze kunnen een gevoelige snaar raken.

“Black” (2015, trailer)

Jullie Amerikaanse droom komt uit, en dat schept hoge verwachtingen. Hoe gaan jullie daar mee om?

We slapen niet veel [lacht], ook omdat we al een paar projecten hebben afgewezen. In Hollywood moesten we na “Bad Boys 3” ook het tweede seizoen van “Snowfall” afwijzen vanwege “Patser.” En nu, kijk wat er allemaal gebeurt. “Patser” is nu plots de belangrijkste film die we tot dusver hebben gemaakt. Onze agenten en managers in Los Angeles hadden ons gezegd, ‘Luister, in Hollywood weet iedereen dat jullie nu een nieuwe film maken. Wanneer die uitkomt, zijn ze “Black” al lang vergeten en wordt “Patser” jullie volgende referentiepunt.’ We mogen dus geen risico nemen: “Patser” moét een prachtige film worden. We zijn er enorm enthousiast over, we hopen echt dat hij het goed zal doen, maar tegelijkertijd beseffen we maar al te goed dat we wél een risico nemen. Hopelijk wordt het een film die ook in het buitenland kan meevallen.

Hoe werken jij en Adil El Arbi samen bij het maken van jullie projecten?

Meestal bespreken we bepaalde onderwerpen en ideeën, we bekijken of ze interessant genoeg zijn om er een film over te maken, en eenmaal we aan het scenario werken, is het Adil die het meeste schrijft. Dan maken we samen de film, en daarna neem ik het over en doe ik het meeste werk. Zo blijft de balans perfect in evenwicht. Maar alles begint met het scenario en het leuke is dat het scenario altijd verandert. Op een gegeven moment begint het bijna een eigen leven te leiden. Toen we “Black” maakten, begonnen we met een boek van 400 pagina’s en die moesten passen in een film van negentig minuten, dus je moet keuzes maken, beslissingen nemen, dingen weglaten… Maar zolang we vinden dat het verhaal goed is en we kunnen brengen wat we willen vertellen, dan is er geen reden om onszelf in vraag te stellen. Van zodra je dan begint met de opnamen, gebeuren er veel dingen op de set, en heel vaak kun je dan net niét opnemen wat je eerst in gedachten had, dus je moet heel flexibel en inventief zijn. Toen we “Black” draaiden, maakten we in feite een gangsterfilm, maar toen we aan het monteren waren, keken we ernaar en dachten we, “Nee, dit is Romeo en Julia, het is echt een liefdesverhaal, dàt is wat de film zou moeten zijn.’ Maar dat hadden we uiteindelijk ook de hele tijd in ons achterhoofd, en zo is “Black” dan toch precies geworden wat we ervan hadden verwacht.

Hoe kijk je nu terug op “Image,” jullie debuutfilm?

Ik denk dat we toen veel fouten hebben gemaakt, maar de film was voor ons een heel interessant leerproces. We hebben er veel van geleerd, dus we hebben die fouten niet opnieuw gemaakt met “Black.” We zullen altijd fouten maken of dingen doen die beter kunnen, maar na verloop van tijd word je meer ervaren en word je creatiever als regisseur. Dat is ook de reden waarom we risico’s nemen. Er zijn dingen in “Patser” die we nooit eerder hebben gedaan, dus ik hoop dat het ook zal werken.

Als je in een zaal je eigen film met een publiek ziet, waar let je dan vooral op?

Ik kijk naar het publiek om te zien of ze lachen of huilen op het moment dat ze moeten lachen of huilen. Alleen dan kun je erachter komen of je film werkt of niet werkt. Als ze lachen wanneer ze niet moeten lachen, dan moet je jezelf afvragen, ‘Wat hebben we verkeerd gedaan, hoe kunnen we dit in de toekomst voorkomen en ervoor zorgen dat we niet opnieuw dezelfde fout maken?’

Festival International du Film Francophone de Namur, Namen
30 september 2017

FILMS VAN BILALL FALLAH EN ADIL EL ARBI

IMAGE (2014) DIR – ED Adil El Arbi, Bilall Fallah PROD Peter Bouckaert, Kobe Van Steenberghe, Hendrik Verthé SCR Adil El Arbi, Bilall Fallah, Bram Renders CAM Robrecht Heyvaert MUS Hannes De Maeyer CAST Nabil Mallat, Laura Verlinden, Gene Bervoets, Geert Van Rampelberg, Wouter Hendrickx, Sanâa Alaoui, Manou Kersting, Charlotte Anne Bogaerts

BLACK (2015) DIR – ED Adil El Arbi, Bilall Fallah PROD Bert Hamelinck, Ivy Vanhaecke, Frank Van Passel SCR Adil El Arbi, Bilall Fallah, Nele Meirhaeghe, Hans Herbots (boek, Dirk Bracke) CAM Robrecht Heyvaert MUS Hannes De Maeyer CAST Sanâa Alaoui, Martha Canga Antonio, Adoubakr Bensaihi, Sanaa Bourrasse, Soufiane Chilah, Brahim El Abdouni

PATSER (2018) DIR Adil El Arbi, Bilall Fallah PROD Kobe Van Steenberghe, Hendrik Verthé SCR Adil El Arbi, Bilall Fallah, Nabir Ben Yadir, Bram Renders, Kove Van Steenberghe, Hendrik Verthé CAM Robrecht Heyvaert ED Adil El Arbi, Bilall Fallah, Thijs Van Nuffel MUS Hannes De Maeyer CAST Matteo Simono, Gene Bervoets, Jeroen Perceval, Dimitri Thivaios, Axel Daeseleire, Hans Royaards, Bond Mgebrishvili

BAD BOYS FOR LIFE (2020) REG Adil El Arbi, Bilall Fallah PROD Jerry Bruckheimer, Doug Belgrad SCR Anthony Tambakis, Joe Carnahan, Chris Bremner (personages, George Gallo) CAM Robrecht Heyvaert CAST Will Smith, Martin Lawrence, Joe Pantoliano, Paola Nuñez, Athena Akers, Happy Anderson

TV FILM

SCALPED (2017) DIR Adil El Arbi, Bilall Fallah PROD Sterlin Harjo SCR Doug Jung ED Jason Cherella MUS Hannes De Maeyer CAST Irene Bedard, Gil Birmingham, Sarah Minnich, Nic Bishop, Alex Meraz, Jesse Luken, Lily Gladstone